8. Koniec?

Mikołaj patrzył na nią osłupiały. Na jej brzuchu zaczęły powoli pojawiać się ślady krwi. Spojrzał w stronę policjantów, którzy już zaczęli zakuwać bandytów. Aspirant sam nie wiedział, kiedy podeszli tak blisko. Nie słyszał ich. Jeden z nich zabrał go do radiowozu i pojechał z nim w stronę drogi, na której zdarzył się ten wypadek. Mikołaj nie mógł przestać myśleć o Oli. Zaczynał przypominać sobie te wszystkie sytuacje, w których poprawiała mu nastrój.

„Mikołaj tego dnia nie miał humoru. Sypiał na komendzie, a jego partnerka się o tym dowiedziała. Ich rozmowę na ten temat przerwał dyżurny.

- 05 dla 00 zgłoście się

- 05 zgłaszam - zgłoszenie odebrała Ola.

- Koniec spokoju. Rozróba w hotelu pod lipami. Na świerkowej.

- Przyjęłam.

- Hotel pod lipami na Świerkowej - spojrzała uśmiechnięta na partnera, który wydawałby się nie przejmować tym faktem.

- Nawet nie próbuj mnie rozśmieszyć - odrzekł wydawałoby się ponuro.

- Mnie to bawi - policjantka odwróciła głowę nadal uśmiechnięta, ale w głębi duszy smutna, że nie udało jej się znowu wywołać jego uśmiechu. A on, nie mogąc dalej mieć złego nastroju uśmiechnął się, naprawdę jednak Ola tego nie zobaczyła”

Jednak nie tylko ona go rozśmieszała. On także potrafił wywołać u niech uśmiech, co sprawiło mu dużo radości.

„Ola przygotowywała się do służby. Do pokoju wszedł Mikołaj

- Cześć.

- Cześć - odpowiedziała, a z jej głosu można było wyczytać, że nie spała tej nocy dobrze.

- A co ty taka speszona jesteś?

- A nie wyspałam się. Do czwartej kręciłam się z boku na bok - odpowiedziała tym samym tonem głosu.

- No, kawę to się pije do śniadania a nie do kolacji - Mikołaj był rozbawiony zachowaniem dotąd wesołej policjantki.

- Nie no, pełnia była, może przez to.

- A co ty wilkołak jesteś?

- A czemu od razu wilkołak? - Ola zaczęła mieć coraz lepszy humor

- Mnie się pełnia kojarzy właśnie z wilkołakiem.

- A z romantycznym spacerem to ci się nie kojarzy? - odparła, a jej humor już na dobre się poprawił.

- A co to wilkołak nie może być romantyczny?

Mikołaj jeszcze tego samego dnia dowiedział się, że jest rocznica śmierci jej mamy. Tym bardziej był szczęśliwy faktem, że udało mu się wywołać uśmiech u posterunkowej.”

Najlepiej pamiętał sytuację, która zdarzyła się niedawno. Przypomniał sobie drogę do domu, do którego Ola nie wróci.

„Policjantka zerwała niebieski, rozłożysty kwiat i go powąchała. Zatrzymała się na chwilę, by rozkoszować się tym zapachem. Szybko zorientowała się, że jej partner patrzy się na nią. Podała mu kwiat i powiedziała

- Ładnie tu. Gdyby nie ta sytuacja, to zostałabym dłużej.

Mikołaj przyglądał się partnerce. Zdziwiło go to trochę, więc cichutko odpowiedział

- Ładnie

- Ale nie mogę się doczekać powrotu. Chciałabym znowu zobaczyć tatę, a ty pewnie córki byś chciał zobaczyć - mówiła z coraz większym entuzjazmem Ola. Spojrzała na Mikołaja, a ten twierdząco pomachał głową.”

Tego już nie będzie. Ola poświęciła się za Mikołaja. Czy ona nie widziała policjantów? To było jedyne racjonalne wyjaśnienie jej zachowania. Mężczyzna nie wiedział, jak sobie teraz poradzi. Praca w policji tylko będzie mu przypominać o kobiecie, która oddała swoje życie za niego. Może warto ze sobą skończyć? Już po przyjściu tego pomysłu aspirant go pożegnał. Nie mógł tego zrobić. Ona by tego nie chciała. A po drugie, on ma córki. Ola była jego drogą przyjaciółką, może nawet kimś więcej. Za koleżanką z pracy tak by nie rozpaczał, nie przyszłaby mu taka myśl. Mikołaj próbował zrozumieć, co do niej czuje.

- Tak zachowują się osoby, którym bardzo na sobie zależy. A może ja ją kocham? Nie, na pewno nie. Ona jest dla mnie jak... Siostra. Właśnie. Taka młodsza siostra, którą trzeba otaczać troską.

Mikołaj zatopiony w rozmyślaniach o Oli, nawet nie spostrzegł, że dojechali na miejsce.

- Teraz idź do tamtego radiowozu - starszy aspirant ruszył w stronę skupiska policjantów

- Chwila - policjant odwrócił się w jego stronę. - Co z Olą?

- Koledzy zaraz powinni z nią przyjechać. Jak chcesz to poczekaj. Ale przy tamtym radiowozie.

Mikołaj patrzył jak odchodzi. Powoli zbliżał się do radiowozu, ciągle rozmyślając jego słowa. Czy to oznaczało, że zaraz przyjedzie radiowóz ze zwłokami Oli? Nie dopuszczał tej myśli do siebie, ale to było jedyne rozsądne rozwiązanie. 

- Mikołaj chodź tu - usłyszał wołanie Moniki. Przyśpieszył i po chwili był przy nich.

- Już jestem

- Co się stało? Gdzie Ola? - spojrzeli na smutnego aspiranta. Brak odpowiedzi utwierdził ich w najgorszym przekonaniu.

- Poczekajmy - Mikołaj coraz bardziej się załamywał.

W najgorszych obawach czekał jeszcze kilka minut. Kownacka i Zapała próbowali coś z niego wydusić, ale nie udało się. Możliwe, że załamany policjant nawet nie słyszał pytań. Po tym czasie, który wydawałby się dla Mikołaja wiecznością, podjechał radiowóz, który był większy od pozostałych. Mężczyzna nie mógł się ruszyć z miejsca, więc z daleka patrzył na policjantów, którzy otwierają… No właśnie. Zamiast bagażnika otworzyli drzwi. Pomagali wyjść czarnowłosej kobiecie. Starszy aspirant, który wcześniej rozmawiał z Białachem, teraz wskazywał ręką na radiowóz 06. Ola zobaczyła Mikołaja. Szybkim krokiem zbliżyła się do niego, trzymając się jednocześnie za brzuch.

- Miałam kamizelkę, zapomniałeś? Kula nie wbiła się głęboko, sama wypadła. A lekarz pozwolił jechać do Wrocławia i tam zrobić niezbędne badania - Mikołaj patrzył na nią zszokowany.

- Ty żyjesz… - wymamrotał.

- Tak - policjant był coraz szczęśliwszy, jednak nie potrafił się nadal uśmiechnąć. Patrzył więc na Olę wzrokiem zimnym, można powiedzieć, że wyglądał nawet na złego. - Przepraszam, ja nie wiedziałam. Nie mogłam, nie potrafiłam, - policjantka chciała mu wszystko wytłumaczyć, ale nie umiała. - Po prostu przepraszam - jej oczy zaszły łzami. 

Mikołaj dopiero teraz zrozumiał, że prawdziwa i żywa Wysocka stoi kilka kroków przed nim. Powoli zaczął się do niej zbliżać, musiało to wyglądać strasznie, bo posterunkowa cofnęła się krok. Jednak myśl, że wszędzie są policjanci sprawiła, że nie cofała się więcej. Stanął przed nią. Dopiero teraz Ola zobaczyła, że Mikołaj ma łzy w oczach.

- To ja przepraszam - mówiąc to przytulił posterunkową. Kobieta była zaskoczona jego reakcją, więc dopiero po chwili odwzajemniła uścisk. Nie umiała dłużej wytrzymać, z jej oczu poleciały łzy i zaczęła cichutko szlochać. Wyrzucała teraz wszystkie nagromadzone emocje w ciągu dnia, od spotkania bandytów do teraz. Mikołaj usłyszawszy jej szloch, odsunął się od niej i pogłaskał ją po głowie.

- Już dobrze. Chodź, wracamy do domu.

Mikołaj objął Olę i pomógł jej dojść do radiowozu. Zamknął za nią drzwi i ruszył, by usiąść z drugiej strony. Dopiero wtedy zobaczył, że Krzysztof i Monika nie weszli do radiowozu, tylko przyglądali się całej sytuacji.

- Idziemy, tak?

Pomachali twierdząco głową. Mikołaj wsiadł, a oni jeszcze chwilę stali.

- Szykuje nam się nowa para.

Zaśmiali się bezgłośnie i wsiedli. Ola cały czas była roztrzęsiona, a Mikołaj nie umiał z nią porozmawiać wiedząc, że ktoś ich będzie słuchać. W konsekwencji całą drogę spędzili w ciszy.

Tak na marginesie, kursywą będę zaznaczać retrospekcje i myśli bohaterów, ale retrospekcje będą jeszcze w cudzysłowie.

A jak wam się podobał rozdział? Pewnie wszyscy myśleli, że Ola trafi do szpitala, ale jeszcze nie. No cóż, nie wiem co jeszcze napisać. Może po prostu podziękuję wam, za swoją obecność! Moje licznki ostatnio skoczyły niewyobrażalnie. Jestem wam wdzięczna! Coś czuje, że chwalicie się swoim znajomym. I dobrze! Niech tak dalej będzie.

Do tego te dwie retrospekcje są wzięte z serialu, odcinek 19 i 13. Jakby ktoś chciał zobaczyć na żywo.

Pozdrawiam was

Nadia