12. Dla ciebie.

6:46

Po wczorajszym dniu zapłakana Ola zczołgała się z łóżka. Nie mogła w to uwierzyć. Spała bardzo krótko, ponieważ co chwilę budziła się z tym widokiem przed sobą. Była zdumiona, jak bardzo może się obwiniać o czyjąś śmierć. Dopiero tego ranka zrozumiała, że już jej nie zobaczy. Nie zobaczy jej uśmiechu, a dziewczyna już nigdy jej nie pocieszy. Usiadła przy stole. To ją jednak jeszcze bardziej załamywało, gdyż na stole leżała paczka cukierków, którą podarowała jej Julia w przeddzień pójścia do pracy i śmierci. Przyciągnęła kolana do siebie i, schowawszy się w nich, zaczęła płakać.

Mikołaj czuł się dziwnie sam w domu. Przez te kilka dni zdążył się przyzwyczaić do panującej wrzawy i kłótni. Zawsze coś się działo u Kamili, to dziewczynki się kłócą, to była żona coś sprząta, po prostu nigdy nie było nudno. Zwłaszcza wieczorami, kiedy wszyscy siadali przy kolacji. A teraz słyszał tylko ciszę, głuchą i przerażającą. Początkowo się przestraszył, jednak uświadomił sobie, że się wyprowadził. Poszedł do kuchni. Kolejne zdziwienie go czekało, że nie ma śniadania naszykowanego. Usiadł chwilę i próbował sobie wbić do głowy, że mieszka już sam. Wszystkie czynności musi wykonywać samodzielnie. Postanowił przemyć twarz, by trochę się ocucić. W lustrze spostrzegł na swoim policzku czarny ślad, najprawdopodobniej po makijażu. Przypomniał sobie, jak wczoraj Ola płakała za Julią w jego ramionach. Umył sobie policzek i wrócił do kuchni rozmyślając o swojej partnerce.

Postanowił odwiedzić kobietę, dlatego szybko się ubrał i pojechał do posterunkowej.

Wysocka słysząc dzwonek do drzwi przestraszyła się, na za bardzo wiedziała czemu. Szybko wytarła łzy i poszła otworzyć. Macocha Julii, no jasne

- Dzień dobry - odpowiedziała kobieta, a w jej głosie nie było słychać ani nutki smutku - Musimy porozmawiać.

Policjantka wpuściła ją do środka. Niechętnie zaprowadziła ją do salonu i kazała usiąść. Ona delikatnie dotknęła siedzenia by szybko odpowiedzieć:

- Dziękuję, postoję. Chciałabym się spytać, dlaczego?

- Słucham? - Czarnowłosa nie mogła uwierzyć uszom.

- Dlaczego spotykałaś się z Julią za moimi plecami?

- Ona to miała pani powiedzieć, zawsze mówiła, że ojciec pozwala jej tu przebywać.

- Ojciec pewnie wiedział, ale matka nie! - Krystyna podniosła głos.

- Macocha - Ola spojrzała na nią zabójczym spojrzeniem, nie rozumiała, jak można być tak nieczułym.

- Będziesz mnie jeszcze poprawiać? Jesteś nikim w porównaniu do mnie - w jej głosie słychać było coraz więcej gniewu i determinacji.

- A kim pani jest, oświeć mnie - powiedziała z ironią.

- Nie jesteśmy na ty! - krzyknęła zdenerwowana.

- Już wiem - posterunkowa nawet nie zwróciła uwagi na wypowiedź kobiety - jesteś potworem, który krzywdzi swe dzieci!

- Przesadziłaś! - Krystyna rzuciła się na nią.

Mikołaj wreszcie dotarł. Ze środka mieszkania słychać było krzyki. Mężczyzna bez zastanowienia wszedł do środka. Zobaczył kobietę z wczorajszej interwencji, która przyciskała Olę do ściany. Szybko odciągnął je od siebie. Już chciał obezwładnić Krystynę, gdy odezwała się Ola.

- Zostaw ją - Kobieta wpatrywała się jeszcze chwilę w podłogę. Po krótkiej chwili podniosła wzrok na swoją rywalkę - Odejdź stąd, nie wracaj, bo następnym razem cię zamknę.

- To twoja wina - powiedziała ze złością w głosie i odwróciła się, żeby wyjść. Kiedy Zawada opuściła dom, policjantka osunęła się na krzesło i zaczęła płakać. Zapomniała o całym wszechświecie, utonęła we własnych rozmyślaniach, żeby po chwili wyszeptać:

- To rzeczywiście moja wina.

Mikołaj kucnął przed nią i przyciągnął kobietę do siebie. Dopiero teraz pojął, jak bardzo przeżywa śmierć Julii. Wiedział, że potrzebuje teraz wsparcia, ale żadne słowa nie przychodziły mu na myśl. Kiedy Ola się uspokoiła, wyswobodził się z jej objęć i poprawił jej grzywkę. Teraz zobaczył te pełne smutku i bólu oczy, które wręcz błagały go o pomoc.

- Dasz radę?

- Tak, pójdę do pracy.

Posterunkowa powoli wstała i udała się do łazienki, by się odświeżyć i zażyć słabe środki na uspokojenie. W tym samym czasie Mikołaj przygotował jej śniadanie. Kobieta niechętnie zjadła i udała się ze swoim partnerem do pracy.

15:43, Radiowóz

Policjantka bezmyślnie wgapiała się w okno. Pomimo wielu interwencji, w tym jednej zagadkowej kradzieży, skupiała się na niczym. Leki, które wzięła sprawiły, że co prawda była spokojniejsza, lecz do tego rozkojarzona.

- Ola? - Powtórzył po raz kolejny aspirant, jednak teraz Wysocka go usłyszała.

- Słucham - odpowiedziała obojętnie.

- Dobrze się czujesz? Taka rozkojarzona jesteś, w domu taka nie byłaś.

Policjantka spojrzała na niego zaskoczona.

- Po takich sytuacjach jest się bardzo smutnym, a ty sprawisz wrażenie obojętnej.

- Nie mów nic ojcu, błagam! On się nie może dowiedzieć, że jestem na środkach uspokajających w pracy!

- Co?

- Proszę...

- Weź lepiej wolne, wiesz że Biuro Spraw Wewnętrznych na nas poluje.

- Dobrze.

Tak jak obiecała, po służbie wzięła tygodniowy urlop. Komendant bardzo niechętnie się na to zgodził.

Tego samego dnia, 19:04, Dom Oli

Policjantka nie miała ochoty spać. Była mocno zdenerwowana, a leki przestawały działać. Znów zaczęła myśleć o Julii. Na parapecie dostrzegła kartkę. Niebieską kartkę. Postanowiła posłuchać się najmłodszej Zawady i zadzwonić do niego. Niechętnie wykręciła numer i zadzwoniła.

- Halo?

- To Ola.

- Wiedziałem, że zadzwonisz. Jak się czujesz? - spytał troskliwie.

- Dobrze. Chcesz się spotkać? - Oli z trudem przechodziły te słowa przez gardło.

- Jasne. Może jutro o 12?

- Dobrze. Może być u mnie. Podaje ci adres.

Aleksandra nie chciała tego, ale przypominała sobie Julie we krwi, musiała dla niej to zrobić.

Trochę krótki, wiem, ale nie dałam rady więcej.

Pozdrawiam

Nadia