13. Szymon

9:16

Ola leżała długo w łóżku. Nie chciała, żeby spotkanie z Szymonem doszło do skutku, ale było już po fakcie. Zadzwoniła do niego, nie mogła teraz powiedzieć "nie, przepraszam, odwidziało mi się". Postanowiła go poznać i zobaczyć co z tego wyjdzie. Poszła się ogarnąć do łazienki, przez co nie usłyszała dzwoniącego telefonu.

Tymczasem, radiowóz

Mikołaj miał z Emilią służbę przez tydzień nieobecności Oli. Właśnie próbował zadzwonić do Wysockiej, ale nie odebrała. Martwił się o nią. Nie dość, że zobaczyła nieżyjącą znajomą, to jeszcze obwinia się o jej śmierć, chociaż nie jest jej winna. Chciał jej pomóc, ale nie do końca wiedział jak. Nie chciał jej pocieszać słowami w stylu "wszystko będzie dobrze", bo wcale tak nie musi być.

- Mikołaj? - ciągła cisza zaczęła przeszkadzać Emilii, która postanowiła ją przerwać.

- Słucham - Odpowiedział beznamiętnie. Był jeszcze pochłonięty we własnych myślach, nie zwracał całej swojej uwagi na czarnowłosej.

- Dlaczego mamy razem patrol?

- Długo opowiadać - Emilia spojrzała na niego pytająco. - Ola musiała sobie wziąć wolne, słabo znosi ostatnią sprawę.

- Aż tak?

- Tak - nie chciał opowiadać jej szczegółów, to była zbyt osobista sprawa. - Dzwoniłem nawet do niej, ale nie odbiera.

- Dzwoniłeś? - Sierżant chciała się upewnić.

- Tak, martwię się o nią.

- Dlaczego? - Spytała zaskoczona.

- Ja... - Mikołaj zamilkł, nie znał odpowiedzi na to pytanie nawet sam.

- Jak nie chcesz, to nie mów - spojrzała na niego podejrzliwie swoimi brązowymi oczami. Było w nich coś wyjątkowego, co skłaniało ludzi do otwartości, jednak policjant nie zwracał na nie większej uwagi, dlatego nic tu nie zdziałały. Emilia, czując, że zaraz znów zapanuje cisza, której szczerze nienawidziła, postanowiła po prostu odpuścić ten temat.

- A co tam u żony?

- Chyba byłej żony.

- Przepraszam, nie wiedziałam. Jak się poznaliśmy byliście jeszcze razem.

- Rozwiedliśmy się mniej niż miesiąc temu.

- Przykro mi.

- Nawet nie wiesz jak walczyła na rozprawie sądowej - zaśmiał się pod nosem - próbowała mnie wrobić w romans.

- To nieźle, założę się, że jej się nie udało.

- No nie, Ola weszła na salę i wszystkiego się wyparła - uśmiechnął się na samą myśl o niej. Znów uciekł w krainę marzeń, jednak Drawska nie sprzeciwiała się. Nie wiedziała czemu, ale za każdym razem, gdy Mikołaj wspominał o Oli czuła ogromny gniew. Przecież ta kobieta jest za młoda, za delikatna i w ogóle nie nadawała się na jego przyjaciółkę. Do tego Emilia wywnioskowała jedną rzecz: to nie zwykła przyjaciółka. Nie z każdym jest się posądzanym o romans.

Z zamyśleń wyrwał ich telefon Mikołaja. Ponieważ mężczyzna prowadził, odebrał na głośnio mówiący.

- Halo? Mikołaj? - dzwoniła Ola.

- No hej, jak się czujesz?

- Jakoś sobie radzę, lepiej opowiadaj jak tam na patrolu - posterunkowa widocznie nie chciała o tym rozmawiać.

- Dobrze, dzisiaj bardzo spokojnie, ani jednego zgłoszenia nie było.

- Mikołaj, możemy pogadać później? Muszę coś jeszcze zrobić.

- Jasne, zadzwonię wieczorem.

Rozłączyła się. Aspirant był ciekawy, co ma do zrobienia Ola, ale to pytanie musiało pozostać bez odpowiedzi, przynajmniej na jakiś czas.

Zostało niewiele czasu, a posterunkowa była jeszcze w rozsypce. Musiała ubrać się w coś porządnego, do tego posprzątać mieszkanie i odpowiednio je przygotować. Szybko ogarnęła ogólny nieporządek, takim jak niepościelane łóżko, leżące gdzieniegdzie ubrania i papiery. Teraz została tylko ona. Nie wysilała się za bardzo, wzięła koszulę w kwiatki i rurki. Makijaż miała delikatny, podkreślał jej naturalne piękno. Usiadła na fotelu i czekała na swojego gościa. Przyszedł punktualnie. Zaprosiła go do środka i zaparzyła kawę. Wysoki, niezbyt przystojny Szymon usiadł i czekał na Olę. Podążał za nią wzrokiem, jednak nie miał odwagi, żeby za nią pójść. Podczas ich spotkania był miły, troskliwy i romantyczny, ale również spięty. Wysocka próbowała go uspokoić, jednak się nie udało. Dlatego uznała to za powód jego dziwnego, trochę sztucznego mówienia. Chłopak zaimponował Oli, mimo to kobieta nie mogła się doczekać telefonu Mikołaja. Szymon został u Oli do 18, a potem uznał, że nie będzie jej przeszkadzać i wyszedł.

- Jak chcesz, to możesz mnie jeszcze odwiedzić - takimi słowami pożegnała go policjantka.

Po jego wyjściu położyła telefon na łóżku i usiadła przed nim. Nie mogła się doczekać telefonu od Mikołaja. Czekała godzinę, drugą i trzecią, ale telefon był cicho. O 22 poddała się i poszła spać. Nie wiedziała dlaczego do niej nie zadzwonił, ale wiedziała, że na pewno ma ważny powód. Mocno się zaniepokoiła, ale nie miała odwagi, żeby do niego zadzwonić.

Dzisiaj krócej, ale uwierzcie mi, niby koniec szkoły a cisną jak nie wiem co. Biorę udział w przedstawieniu i muszę się uczyć roli, dlaczego dzisiaj tak krótko.

A teraz odnośnie opowiadania. Jak wam się podoba? Pewnie większość chce, żebym jak najszybciej połączyła Mikołaja i Olę, ale cóż...

Dziękuję za waszą obecność, każdego z was, pozdrawiam

Nadia