14. Zabrała mi go

7:00

Olę obudził budzik. Miała jeszcze kilka dni wolnego, jednak budzik nie działał bez przyczyny. Wczorajszy brak kontaktu z Mikołajem mocno zaniepokoił policjantkę. Poszła po telefon i zadzwoniła do Mikołaja. Wczoraj nie miała odwagi, ale dziś był nowy dzień, a ona coraz mocniej się o niego martwiła.

1 sygnał

Dopiero zadzwoniłam.

2 sygnał

Ma jeszcze sporo czasu.

3 sygnał

Za chwilę odbierze.

4 sygnał

Pewnie szuka komórki.

5 sygnał

A może zgubił komórkę?

6 sygnał

Nie ma szans, nie odbierze.

Poczta głosowa. Ola nagrała krótką wiadomość

- Cześć Mikołaj, od wczoraj się nie odzywasz, wszystko dobrze? Zadzwoń jak odsłuchasz.

Położyła się niedbale na łóżku. Wiedziała, że nie wytrzyma w domu, postanowiła po prostu do niego pojechać. Powinien być w domu. Szybko się ubrała, zabrała torebkę i poszła do samochodu. Grzebała w torebce w poszukiwaniu klucza, wtedy zobaczyła w oddali Szymona, jednak nie zamierzała z nim teraz rozmawiać. Kiedy znalazła klucze, mężczyzna jej pomachał. Jednak posterunkowa nie zwróciła na to uwagi i wsiadła do samochodu, zostawiając smutnego Szymona na chodniku.

Po kilku minutach była pod jego blokiem. Spojrzała na zegarek, było wcześnie, powinien być jeszcze w domu. Chciała już wysiadać, kiedy zobaczyła, że ktoś wychodzi z klatki. Długie, czarne włosy, leginsy i długi, czerwony płaszcz i czarne mini-szpilki. Emilia Drawska mieszkała na drugim końcu miasta. Po chwili wyjaśniło się, co tu robiła: Z klatki wyszedł Mikołaj, przytulił ją, a ona pocałowała go w policzek. Cała scena wyglądała bardzo czule, Emilia odeszła od Mikołaja cały czas mu machając. Kiedy była już przy swoim samochodzie spostrzegła Olę, uśmiechnęła się szyderczo i odjechała. Mikołaj wrócił do mieszkania, a Ola siedziała w aucie. Do jej oczu zaczęły napływać łzy, a jej serce ściskał żal. Czuła, że przegrała walkę o Mikołaja. Nigdy nie brała w niej większego udziału, ale mimo to bolało. Nie próbowała powiedzieć przyjacielowi, co do niego czuje, ponieważ wiedziała, że jest możliwość, że go straci. Nie chciała do tego dopuścić, więc wycofała się z bitwy, czego bardzo teraz żałowała. Przez jej głowę oprócz ogromnego smutku przechodziła ciągle jedna myśl „Gdybym mogła cofnąć czas”

Płakała w samochodzie, nie zwracając na nic uwagi. Dopiero telefon wyrwał ją z myśli. Dzwoni Mikołaj.

Odrzuć

Jej serce przepełniał smutek, nie chciała, żeby Mikołaj ją teraz słyszał. Pojechała do domu, żeby położyć się na łóżku i spróbować się uspokoić.

Mikołaj próbował zadzwonić do Oli, ale nie odebrała. Przed chwilą do niego dzwoniła i nagrała się z prośbą o oddzwonienie, a teraz nie odbiera. Może jej coś wypadło? To do niej nie podobne. Bardzo nie podobne. Nie zamierzał się jednak nad tym rozmyślać, wolał pomyśleć o wczorajszym wieczorze z Emilią. Już na samo wspomnienie na usta wcisnął mu się uśmiech. Zaproponowała wyjście do kina, a po kinie poszli do Mikołaja. Zjedli kolację, trzeba przyznać, że z Emilią fajnie mu się gadało, mimo, że ciągle nawijała o sobie. Miał dużo spraw do przemyślenie i spodobało mu się, że nie zadaje mu pytań. Normalnie byłby na nią zły, ale tym razem naprawdę nie miał głowy do rozmowy. Emilia rozgadała się i poprosiła go, aby ją przenocował. Nie miał nic przeciwko. Jako dżentelmen odstąpił jej łóżko, a sam poszedł spać na kanapie. Kobieta prosiła, żeby się nie wygłupiał, ale uparł się. Drawska zaproponowała nawet spanie we dwoje, ale on udał, że tego nie słyszy i poszedł spać na kanapie. Rano policjantka była dla niego bardzo miła, zrobiła śniadanie. Ogólnie atmosfera była miła. Pożegnała go buziakiem. Nie zdążył jej zwrócić uwagi, że się zagalopowuje, gdyż odeszła. Cały czas zastanawiał się, co oznaczał ten wieczór. Wszystko według niego było jasne: koleżeński wypad. Ale jak Emilia to odebrała? Najlepiej pojechać do pracy i się przekonać.

15:43

Mikołaj jeszcze nie rozmawiał z Emilią o całym zdarzeniu, czuł, że ona odbiera to tak samo jak on. Bardzo się jednak pomylił. Wrócili po interwencji między zakochanymi, którzy pokłócili się o swój zaręczyny. Bo już nie ma się o co kłócić. W radiowozie Emilia rozpoczęła rozmowę:

- Nigdy nie zrozumiem, po co się kłócić, skoro się kogoś kocha.

- Ja też - odpowiedział Mikołaj.

- A skoro jesteśmy przy temacie, to muszę ci powiedzieć, że wczorajsza randka była super - Mikołaj był zdziwiony, zamurowało go, więc nic nie powiedział - Tylko jednego brakowało. Pocałunku.

Powiedziała i zbliżyła się do niego. Złapała go za rękę i przyciągnęła go do siebie. Po chwili ich twarze były niebezpiecznie blisko. Emilia obdarzyła jego usta namiętnym pocałunkiem.

Być może dodam coś jeszcze w tym tygodniu równie krótkiego, po prostu chciałam, żebyście mieli coś do czytania.

A co do rozdziału: Nie zabijajcie mnie. Chcę jeszcze żyć.

Pozdrawiam wszystkich czytelników,

Nadia