16. Pomogę Ci

Ola leżała pod ścianą otumaniona. Wiedziała, że Szymona już nie ma, co ją uspokoiło, adrenalina opadała. Niestety z każdą chwilą ból był coraz silniejszy, a ona poczuła smak krwi na języku. Ból przeszywał jej ciało, ale ona się nie poddawała, powoli i ostrożnie podniosła rękę, żeby po chwili wesprzeć się na niej i usiąść opierając się o ścianę. Otworzyła niepewnie oczy, zrobiła to bardzo opornie. Rozejrzała się wokół. Na podłodze było mnóstwo krwi, tak jak na jej ciele. Od tego widoku zatrzęsła się, była przerażona. Czuła, jak z każdą chwilą ucieka z niej siła, jak staje się coraz słabsza. Przeczuwała, że to ostatni moment, w których może zawalczyć o swoje życie. Chciała krzyknąć, ale nie umiała. Nie mogła zawołać o pomoc. Wiedziała, że to są jej ostatnie chwile życia, ale po prostu nie mogła. Tak bardzo chciała, żeby był przy niej jej ojciec, który tak się ostatnio o nią martwił. Nie chciała sobie wyobrażać, co będzie czuł, gdy przyjdzie ją odwiedzić i zastanie ją martwą; zdawała sobie sprawę, że jako jedyny będzie o niej pamiętał. Może nie jako jedyny, jest jeszcze Mikołaj, który tak ją zranił. Mężczyzna był jej szczerym i oddanym przyjacielem, nie ważne, że miał inną. Straciła szanse na bycie z nim w związku, ale on nadal pozostał jej przyjacielem. Nigdy go nie zrani specjalnie, tak samo on. Cała ta sytuacja nie miała zranić Oli, kobieta była świadoma tego. Nie zamierzała wypominać mu tego. Gdyby on wiedział, co się teraz dzieje, na pewno nie pozwoliłby jej cierpieć.

- Gdyby wiedział... - wyszeptała, a jej oczy zaszkliły się. Po chwili podniosła wzrok i spojrzała na stół. Jej źrenice powiększyły się a na usta wkradł się kilkusekundowy uśmiech. Mimo coraz gorszego samopoczucia spróbowała wstać. Stanęła na jedną nogą, co wywołało skurcz, jednak po chwili dostawiła drugą, nie zwracając na to uwagi. Niestety plan zakończył się niepowodzeniem, upadła na podłogę i poczuła jeszcze ostrzejszy ból. Podniosła głowę w górę, widząc, że jest blisko postanowiła, że się nie podda. Zaczęła się czołgać pomimo bólu, pozostawiając czerwone ślady. Kiedy dotarła, wyprężyła się z całych sił i dosięgnęła telefonu. Oparła się o kanapę i wybrała ostatni numer, który próbował się z nią połączyć. Modliła się, żeby ten ktoś odebrał. Kiedy usłyszała głos Mikołaja, zamarła.

- Halo, Ola? Dzwoniłem, czemu nie odbierałaś. Ola? Jesteś? - Policjant był mocno zdenerwowany, odebrał na głośnomówiącym, gdyż prowadził - Jestem w pracy, nie rób sobie żartów.

Ola po chwili otrząsnęła się, ból sprowadził ją do rzeczywistości.

- Mikołaj - powiedziała Ola słabym i zapłakanym głosem. Mężczyzna mocno się przestraszył.

- Co się stało? Ola? - spytał, ale nie uzyskał odpowiedzi. - Gdzie jesteś?

- W domu - odpowiedziała i rozpłakała się do słuchawki, dodając po chwili wśród szlochu - Pomóż mi, błagam. 

Mikołaj zareagował błyskawicznie, zawiadomił dyżurnego, że jadą do mieszkania Oli, podając jej współrzędne. Nie zwracał uwagi na morderczy wzrok Emilii, która odezwała się, gdy mieli naprawdę dużą prędkość:

- Do każdego tak gnasz na zawołanie?

- Tak - Odpowiedział zły na nią - I nawet nie zaczynaj ze swoją gadką. - spojrzał na nią i zauważył, że była tak samo zła jak on. Chciała już coś powiedzieć, ale nie pozwolił jej - Jedziemy tam na sygnale, więc mogę jechać szybciej. Weź tego nie komentuj.

Mikołaj był zły niedawną sytuacją z Emilką, do tego jeszcze dochodzi niepewność, co zastanie w mieszkaniu Oli. Wychodziła z tego mieszanka wybuchowa, policjant nie chciał okazywać słabości, przez co przybrał maskę gniewu i niezadowolenia. Po dosłownie 5 minutach byli na miejscu. Mikołaj wbiegł do klatki, a Emilia niechętnie podreptała za nim, robiła to wolniej. 

- Pośpiesz się! - powiedział i dotarł do drzwi. Krew na klamce zdenerwowała go jeszcze mocniej, wyjął i odbezpieczył pistolet, Emilia postąpiła tak samo. Założył jeszcze szybko rękawiczki i otworzył drzwi, otwierając je na oścież. Pierwsze, co zobaczył, to pozrzucane ubrania z wieszaków. Ominął je i podążał dalej korytarzem, po chwili wchodząc do łazienki. Czysto. Szedł dalej i wtedy spostrzegł zakrwawioną podłogę i ścianę. Przyśpieszył krok i ruchem ręki kazał Emilii sprawdzić sypialnię, a sam ruszył w kierunku salonu. Po chwili minął ścianę i zobaczył przerażającą prawdę - Ola leżała zakrwawiona koło kanapy. Szybko sprawdził, czy nikogo nie ma w kuchni i podszedł do Oli, przystawiając palce do szyi. Czuł puls. Kobieta była bardzo blada, jednak otworzyła oczy.

- Mikołaj...

- Cichutko, nie mów nic - powiedział troskliwie, po czym powstał i zawołał - Emilia! Przynieś bandaże z szafki w łazience, a ja wezwę karetkę! - rozkazał i wykonał swoje zadanie. Znowu przykucnął koło Oli. Kobieta próbowała wejść na kanapę, wykorzystując resztkę sił. Mężczyzna znał ją i wiedział, że nie odpuści, więc bez słowa przeniósł ją na kanapę. Teraz dopiero dostrzegł jej całe poranione ciało, siniaki miała na całym ciele, krew również miała wszędzie, najwięcej leciało jej z brzucha, jednak nogi i ręce próbowały mu dorównać; jej twarz wyglądała naprawdę strasznie, nie tryskała tą radością co zwykle, była przecięta wzdłuż policzka i posiadała siniak pod okiem. Mikołaj dopiero wtedy zrozumiał, jak bardzo lubi jej uśmiech. Jej przerażona i blada twarz napawała go ogromnym lękiem o życie kobiety oraz złością na człowieka, który jej to zrobił. Emilia przyniosła wszystkie bandaże i gazy, które znalazła. Mikołaj podniósł jej koszulkę i sprawnie okrył go warstwą gazy, bo potem owinąć to bandażem. Emilia patrzyła na to zła, ale nie odzywała się. Policjant już obandażował jej ręce, więc zabrał się za nogi Oli, gdy usłyszał jej cichy głos:

- Nie chcę, karetki, dam radę.

Emilia zagotowała się w sobie, widząc jej nieodpowiedzialne zachowanie. Chciała się odezwać, ale Mikołaj przeczuł jej zamiar i ją uprzedził:

- Emilia idź przepytać sąsiadów, może coś widzieli - powiedział to tak stanowczo, że kobieta nawet nie pomyślała o odmowie. Posłusznie wyszła. Mikołaj skończył bandażować jej ostatnią nogę, przez co odczuł ulgę. Miał nadzieję, że ona również czuje ulgę. Znów przykucnął przy policjantce i złapał ją za rękę.

- Olu, te bandaże nic tu nie poradzą na dłuższą metę. Potrzebujesz fachowej pomocy lekarskiej - powiedział troskliwym tonem, ani przez chwilę nie był na nią zły.

- Ale ja nie jestem słaba - powiedziała ze łzami w oczach.

- Szpital nie jest oznaką słabości. Oznaką słabości jest odrzucenie pomocy, gdy się jej naprawdę potrzebuje - na te słowa Ola rozpłakała się.

- Ale to moja wina - wydusiła z siebie.

- To na pewno nie twoja wina - powiedział uspokajającym głosem. - Nie wiem do końca, co tu się stało, ale jestem pewna, że to nie twoja wina.

- Ale ja nie chcę - nadal płakała.

- Zrób to dla mnie - powiedział błagalnie - to naprawdę żaden wstyd.

- No dobrze - szepnęła i spojrzała w jego oczy pełne troski i żalu. Ścisnęła jego rękę mocniej - Dziękuję.

Mikołaj odpowiedział jej delikatnym uśmiechem, a ona z powrotem położyła głowę na kanapie i wpatrywała się w sufit.

Tymczasem, na klatce.

Emilia była bardzo zła na Mikołaja. Chwilę temu się całowali a on już jest przy innej. Nie rozumiała, co on widział w tej zakrwawionej lasce. Nie było jej żal Oli, uważała, że robi to specjalnie, żeby zbliżyć się do Mikołaja.

- Najlepiej by było, gdyby zdechła - powiedziała i weszła na piętro wyżej.

Na framudze jednych z drzwi była krew. Emilia zapukała pewnie.

- Słucham? - Spytała szatynka bardzo pewna siebie.

- Sierżant Emilia Drawska.

- Krystyna Zawada, słucham?

- Jestem tu w sprawie sąsiadki z dołu, słyszała pani może coś? - powiedziała beznamiętnie.

- Nie - odpowiedziała szybko i krótko.

- A ta krew? - Pokazała na framugę. Kobieta tylko stanęła jak wryta. - Jest u pani sprawca? - kobieta opuściła głowę i pomachała twierdząco głową. Czuła, że jest na przegranej pozycji. Emilia uśmiechnęła się i wyciągnęła chusteczkę, zmazując krew - Nikt nie musi wiedzieć - Wrzuciła chusteczkę do jej mieszkania, Zawada spojrzała na nią i zrozumiała, że ma przed sobą sojusznika. Uśmiechnęła się gdy zrozumiała, że wszystko idzie po jej myśli

- Chce pani wejść?

- Nie dziękuję, pewnie pani słyszy sygnał karetki, nie mogą mnie zobaczyć, ale proszę - podała jej wizytówkę z numer telefonu - niech pani zadzwoni dziś wieczorem. A teraz niech pani nie wychodzi za bardzo z domu, bo tu się zaraz będzie roić od policji. I proszę zmazać wszystkie ślady w domu - powiedziała stanowczo i wróciła na dół.

Kobieta uśmiechnęła się i wróciła do domu, zamykając je na klucz. Szymon stał na środku pokoju, formalności były za nimi.

- A więc teraz, panie Napierski, skoro już wiesz, że mojej rodziny tu już nie ma, to może ci wyjaśnię, dlaczego. Otóż to wszystko zaplanowała Ola - podsycała w nim nienawiść - wmawiała mojej córce, że jej nie kocham, a później sprawiła, że ta dziewczynka się zabiła. Chcę zemsty, tak samo jak ty. Ale teraz mamy ważniejsze sprawy na głowie - podeszła do szafki i wyjęła z niej ubrania - musimy zatuszować przestępstwo. Chodź za mną - kobieta poszła do łazienki i położyła ubrania na pralce - Masz się dokładnie wymyć z krwi, a twoje zabrudzone ubrania wrzuć do umywalki, ja się resztą później zajmę - powiedziała i wyszła zamykając za nim drzwi. - A! I jeszcze jedno. Dzisiaj nie wychodzisz dzisiaj z mojego domu.

Powiedziała i oddaliła się od łazienki.

Tymczasem, na dole

Emilia wsiadła do radiowozu, w którym czekał Mikołaj.

- Co tak długo?

- Wykonywałam powierzone mi zadanie - odpowiedziała i uśmiechnęła się nieszczerze.

- Musimy jechać do szpitala.

- Przestań. Ofiara - Mikołaj spojrzał na nią zły, że tak mówiła o Oli, ale ona się tym nie przejęła - jest na pewno wymęczona, być może straci przytomność. Nie warto, po za tym już skończyliśmy patrol a ja nie mam zamiaru brać nadgodzin - Ostatnie zdanie powiedziała chamsko. Mikołaj wiedział, że ona ma sporo racji, więc posłusznie pojechał na komendę. Był nawet zadowolony z faktu, że będzie mógł pogadać z Olą bez udziału Emilki.

A dzisiaj tytuł dwuznaczny, bo oznacza pomoc Emilia - Szymonowi i Mikołaj - Oli.

I jak rozdział? Były emocje? Nie mogę się doczekać waszych opinii. Plus pozdrawiam serdecznie Amelkę, która też prowadzi bloga, którego pewnie znacie!

Pozdrawiam czytelników

Nadia

Ps. Powodzenia na sprawdzianie Ruda :) Trochę późno, ale zawsze jest :)