15. To boli

Mikołaj podczas pocałunku czuł się bardzo nieswojo, od bardzo dawna nikt go nie całował, a Emilia była jego przyjaciółką. Już po kilku sekundach napełniła go złość i oderwał się od policjantki. 

- Co ty wyprawiasz? - spytał zdenerwowany

- Myślałam...

- Źle myślałaś - nawet nie dał jej dokończyć - Wczoraj był fajny, koleżeński wypad, żadna randka. - Powiedział i wziął głęboki oddech. - Boże, Emilia - powiedział i wysiadł z radiowozu, żeby pooddychać świeżym powietrzem. Emilia po chwili dołączyła do niego ze skruszoną miną, w środku była przeszczęśliwa, ale też wiedziała, że postąpiła nieodpowiednio. Białach miał ukrytą głowę w dłoniach, jednak gdy zobaczył ją stanął normalnie.

- Przepraszam cię Mikołaj. Ja naprawdę... - Mikołaj znowu jej przerwał.

- Dobrze, nie drążmy tematu. Tylko obiecaj, że nigdy tego nie powtórzysz.

- Obiecuję - Mikołaj wsiadł do radiowozu, a ona cicho dodała - Obiecuję, że nigdy cię pierwsza nie pocałuje, ale ja nie odbieram ci tego prawa. - Po tych słowach, których nikt nie usłyszał, wróciła na swoje miejsce. Mikołaj się do niej nie odzywał, a dla niej to nie była wielka udręka, gdyż powracała pamięcią do pocałunku. Wciąż czuła jego smak ust i zamierzała się tym rozkoszować przez długi czas, bo samo wspomnienie sprawiało, że w jej sercu pojawiało się dziwne szczęście. Nie było to typowe szczęście do takich sytuacji, czuła tylko szczęście takie samo, jak przy wygraniu nagrody.

Tymczasem, mieszkanie Oli.

Aleksandra była załamana porannym odkryciem. Nie rozumiała, co kieruje policjantem. W końcu wrócił do byłej żony, czy teraz ją zdradza? Mógł ją zostawić, ale jeśli tak jest, to dlaczego jej tego nie powiedział? Ola po długich rozmyślaniach na temat aspiranta i jego charakteru wyciągnęła parę wniosków. Pierwszy był taki, że Mikołaj nigdy nie zdradzi kobiety, z którą jest. Dlatego drugi nasuwał się już sam: Białach już nie jest z żoną. Trzeci dotyczył już Emilii: Mikołaj musiał ją kochać już dawno, on nie zakochuje się w kilka dni. Zanim się oświadczył Kamili musiał ją dobrze poznać, trwało to około roku. Zrozumienie tej prawdy było dla niej bardzo przykre, bo w sercu mężczyzny jest miejsce na tylko jedną kobietę, którą się kocha szczerze. U Mikołaja to miejsce jest już zajęte. Już było za późno na próby odzyskania go.

- Spóźniłam się - Ola leżała teraz na łóżku, całe uczucia nagromadzone przez ten dzień wreszcie wybuchły, nie były ograniczane jak wcześniej. Policjantka schowała głowę w poduszkę i zawyła żałośnie. Nie powstrzymywała łez, które gromadziły się w poduszce. Nie przejmowała się teraz niczym, czy ją ktoś usłyszy, czy zobaczy, posterunkowa po prostu chciała pozbyć się wszystkich emocji. Chyba jednak nie było jej to pisane. Ktoś zapukał do drzwi. Mikołaj jeszcze pracował, to nie mógł być on ani Wojciech. Wysocka nie chciała otwierać, jednak pukanie stawało się coraz agresywniejsze. Wytarła pospiesznie łzy, poprawiła ubranie i poszła otworzyć. Przed drzwiami stał Szymon. Zachowywał się dziwnie i głośno, dlatego Ola wpuściła go do środka. Usiadła żałośnie na kanapie i czekała, aż mężczyzna coś powie. Ruchy Napierskiego były gwałtowne i nieprzemyślane, dlatego kobieta zaczęła podejrzewać, że coś brał, on się domyślił jej podejrzeń, jednak milczał na ten temat. Widząc jej łzy od razu stwierdził, że to przez niego, przez co uśmiechnął się pod nosem.

- Co się stało? - spytał pod przykrywką troskliwości.

- Człowiek, którego kocham, kogoś ma - Szymon przewrócił oczami, przecież nikogo nie ma, jednak nie przerywał policjantce. - Widział go dzisiaj rano z inną - niezła aluzja, przecież był sam - On naprawdę kogoś ma, całowali się. Już nie ma dla mnie miejsca w sercu Mikołaja.

Kiedy Szymon usłyszał to imię popadł w ogromną złość. Cały czas myślał, że Ola go kocha i to o nim mówi, jednak się mylił. Już chciał ją zacząć przepraszać, że wziął narkotyki i wytłumaczyć jej przyczyny tego czynu, ale teraz ten stan tylko utwierdził go w przekonaniu, że musi się zemścić. Powoli podchodził do policjantki mówiąc: 

- Czyli sprawiłaś, że pokochałem cię, kiedy ty kochałaś innego? - jego słowa były przepełnione nienawiścią. Ola spojrzała przerażona w jego oczy, wstała, żeby mu się przeciwstawić, jednak nie miała siły, żeby cokolwiek powiedzieć. - Więc to prawda? Widzę, że go kochasz - w jego oczach wygasł ostatni promyk nadziei - Miałaś kochać mnie! - Szymon wpadł w szał, uderzył Olę w brzuch. Ona zgięła się w pół, więc uderzył ją pięścią w twarz, przez co padła na ziemię. Złapał ją za ręce tak mocno, że mógłby je wyrwać, przez co zostawił siniaki, żeby po chwili przycisnąć ją do ściany. Po jej twarzy spływała krew, policzek miała rozcięty, usta miała sine, w jej oczach było widać strach. Złapał ją za szyję, przez co ledwo łapała oddech. - Żałuj - powiedział i uderzył ją jeszcze kilka razy w brzuch, potem kopał ją po całym ciele. Nogi, ręce, klatka piersiowa, a nawet głowa - wszystko było w krwi. Dokończył mocnym uderzeniem w twarz, jednak ono tylko zamroczyła policjantkę, co dało efekt, na jaki oczekiwał Szymon - cierpiała. 

Wybiegł z mieszkania z krwią na rękach, jednak w pewnym stopniu opanowany. Usłyszał głosy przed klatką, przez co zatrzymał się skołowany. Wszystko mogło wyjść na jaw. Jednak poczuł, że ktoś go ciągnie za rękę na górę, do mieszkania. Nie sprzeciwiał się, bo wyczuł w tajemniczej szatynce swojego sprzymierzeńca.

Nie mam czasu na pisanie, już jutro przedstawienie :)

Jednak proszę, kolejny rozdział. Sądzę, że następny już będzie dłuższy. Czekam na wasze opinie.

Nadia