18. Pożegnanie...?

Pokój przesłuchań

- Dobrze, zaczynamy przesłuchanie - powiedział Mikołaj i uśmiechnął się delikatnie do Oli. Po chwili wziął czarny długopis i zaczął wypisywać jej wszystkie dane, ale Emilia nie zamierzała milczeć podczas przesłuchania.

- Podaj swoje dane - powiedziała, mimo iż widziała, że Mikołaj już prawie wszystko wypisał. Chciała, żeby Wysocka poczuła, że policjantowi na niej nie zależy. Nie za bardzo jej się to udało, gdyż niebieskooka wyciągnęła dowód i podsunęła go do mundurowego, który po chwili oderwał się od pisania, nawet nie spoglądając na dokument tożsamości.

- Więc, czy wiesz, kto to zrobił? - Mikołaj musiał zadać to pytanie, mimo, że doskonale znał na nie odpowiedź. Ola pokiwała twierdząco głową, a na samo wspomnienie tego człowieka jej oczy zaszły łzami. 

- Szymon Napierski - mówiła prawie nie słyszalnie, ale Mikołaj wszystko doskonale słyszał. 

- Skąd go znasz? - spytała długowłosa.

- Spotkałam się z nim raz, więc bez problemu rozpoznałam jego twarz.

- Co się wydarzyło przed naszym przybyciem, oraz czy podejrzany próbował się z tobą skontaktować później?

- Podejrzewany - poprawiła go Emilia, ignorując ich zabójczy wzrok. Miała nadzieję, że Wysocka zaraz się zezłości tak mocno, że powie coś, co ją pogrąży, jednak nie było to takie proste. Policjanci powrócili do rozmowy znowu wpatrując się wzajemnie w swoje oczy, co doprowadzało Drawską do szaleństwa. Chciała to przerwać, ale jej wszystkie metody nie dawały rezultatów, na które oczekiwała.

- Przed przybyciem siedziałam w domu, a Szymon, najprawdopodobniej pod wpływem narkotyków, zapukał. Otworzyłam mu i zaprosiłam do środka.

- Zaprosiłaś człowieka pod wpływem? - Docięła Emilia.

- Tak jak już , wcześniej go poznałam, zachowywał się inaczej niż wczoraj. Był miły, kulturalny, romantyczny - zaczęła wymieniać, ale Mikołaj jej przerwał, co bardzo ucieszyło Emilię. Wzięła to za przejaw niechęci wobec niej, jednak po chwili zrozumiała prawdziwy powód.

- To nie jest nam potrzebne. - Mikołaj nie chciał wysłuchiwać świetnych opowiadań o damskim bokserze, inaczej go nie umiał nazwać. Nie chodziło tu tylko o jego wieloletnie doświadczenie, lecz w grę wchodził jeszcze inny czynnik. Nie umiał słuchać, jak Ola wypowiada się tak o innym mężczyźnie. Próbował powstrzymać wszystkie negatywne emocje, które kazały mu później przerwać, ale nie potrafił. Zbytnio zależało mu na tej kobiecie, za bardzo ją kochał, żeby przyjąć do wiadomości, że może się spóźnić. Że pewnego dnia może jej nie być. Że wreszcie odważy się jej powiedzieć, co czuje, a ona odejdzie i powie, że jest już za późno.

- I wtedy przyjechaliście wy - skończyła Ola, a Mikołaj dopiero teraz wyrwał się zw swoich myśli. Popatrzył na jej smutną minę, chciał sobie przypomnieć, co mówiła, ale nie potrafił. Zbyt daleko odpłynął w krainę fantazji. Całe szczęście, uratował go dyżurny.

- Mikołaj, komendant cię wzywa - powiedział krótko i zwięźle, nawet nie upewniając się, czy ktoś w ogóle jest po drugiej stronie.

- Przyjąłem - odpowiedział i wstał - Emilia dokończ i spisz wszystko - aspirant wyszedł zostawiając żądną zemsty Emilię samą z poszkodowaną. Spisała wszystko i zaczęła drążyć dziurę w całym.

- Więc, wspominałaś, że na początku rozmawialiście. O czym była dokładnie ta rozmowa?

- Głównie ja mówiłam, opowiadałam o swoich problemach - Emilia uśmiechnęła się kpiąco.

- Pewnie kogoś serduszko bolało, że Mikołaj tego kogoś nie kocha - zaśmiała się szyderczo, a Ola posmutniała jeszcze bardziej. Chciała się stawić, ale nie mogła, bo wiedziała, że ma rację. - Jakbyś chciała wiedzieć, to wczoraj całowaliśmy się, a on cały czas mi powtarza, że mnie kocha. 

- Nie prawda, on tylko cię przenocował?

- Tylko? - znowu się zaśmiała, próbując jej udowodnić, jakie bzdury mówi. - No to Mikuś wymyślił - specjalnie zdrobniła jego imię, próbując ją przekonać, że tylko ją kocha. Udało jej się. Do oczu posterunkowej napływało coraz więcej łez. - Po za tym wspominał, że chce to zachować w tajemnicy przed tobą, bo jeszcze znowu byś go namawiała, że jestem nieodpowiednią osobą.

- Ja to rozumiem, nic takiego nie mówiłabym - wydusiła z siebie, ledwo powstrzymując łzy. 

- Wiesz, to jego decyzja, on zna ciebie lepiej niż ja. Przecież ja cię nawet nie znam, mamy na różne godziny pracy. Ja mam zwykle na popołudnia, a ty pewnie zawsze nocki masz, ciekawe co wtedy robisz - zaśmiała się z niej, a Ola wręcz musiała na to odpowiedzieć. To już nie była prawda, a ona nie pozwoli się obrażać.

- Tak się składa, że mam patrole na ósmą, a zwykle idę drogą przez park, którą dochodzę na komendę w kilkanaście minut, dlatego po prostu z domu wychodzę wcześniej. Jakbym chciała, to wychodziłabym później i jechała autobusem, ale tak się składa, że nie chce mieć takiej linii jak ty - pokazała na szczupłą sylwetkę Emilii, jednak wiedziała, że kobieta posiada delikatne kompleksy.

- Jak śmiesz! - wykrzyknęła zdenerwowana

- To chyba wszystko, dziękuję pani sierżant - powiedziała i energicznym ruchem wstała, zakładając jednocześnie na ramię torebkę i pomachała Emilii, która wydawała się spokojna.

- Cześć! - powiedziała i po chwili dodała cicho, ale jednak tak, żeby usłyszała - pewnie zaraz przyjdzie Mikołaj i wynagrodzi mi to wszystko.

Ola wybiegła z pokoju, po drodze natykając się na Mikołaja.

- Hej, twój ojciec mnie pytał o ciebie, powiedziałem, że jak skończymy to do niego pójdziesz - chciała go wyminąć, ale on złapał ją za rękę i zatrzymał - Co się stało? - spytał widząc jej zdenerwowanie.

- Nic, lepiej idź do swojej Emilii. A, przez resztę wolnego czasu nie odzywaj się do mnie - wyrwała się z jego uścisku

- Ale Ola...

- Widzimy się w pracy - odpowiedziała sucho, chociaż taki ton głosu bardzo wiele ją kosztował. Zostawiła go samego, a on po chwili wszedł do Emilia, która jak gdyby nigdy nic siedziała przy biurku i wypełniała papiery.

- Nie pytaj, była taka, od kiedy wyszedłeś - odpowiedziała przeczuwając jego zamiary, a on poszedł do pokoju obok, złapał się za głowę i próbował wymyślić, czym zdenerwował Olę. Uwierzył Emilii, że ona też nie ma pojęcia, co się stało.

Pokój komendanta

- Tato, już mi się nie chce tego powtarzać, wszystko jest na papierze.

- Ale powiedz córciu, kto to był? - Mówiąc to złapał ją za ręce.

- Szymon Napierski... - Szepnęła, a do jej oczu naleciały łzy - Przepraszam tato, porozmawiamy potem - powiedziała i wybiegła z pokoju. Wojciech wiedział, że wiele to kosztuje Olę, więc pozwolił jej uciec. Z dnia na dzień coraz bardziej dostrzegał, że nie zna jej jak dawniej i, że już nie ma na nią tak wielkiego wpływu jak kiedyś. Każdego dnia odsuwali się od siebie, budowali barierę, którą tak bardzo próbował kiedyś zburzyć. Jednak teraz nie czuł tak wielkiej potrzeby zniszczenia tego. Aleksandra była dorosła, a jego miejsce przejął inny mężczyzna. Musiał się z tym pogodzić.

Komendant wieczorem odwiedził córkę i pomagał jej znosić tak ciężkie chwile. Co chwilę do Oli dzwonił telefon, ale ona go wyłączyła pod pretekstem spędzenia czasu z ojcem, który praktycznie był dość mały. Kiedy wyszedł, Ola wzięła i włączyła telefon. Mikołaj, mogła się domyślić.

- Halo, Olu?

- Witam. Proszę mnie nie prześladować, gdyż jestem gotowa to zgłosić. Mogę wytrzymać z tobą dzień w pracy, ale przestań do mnie wydzwaniać - powiedziała z krzykiem i rozłączyła się.

Mikołaj spełnił jej prośbę. Mimo to Ola, czując, że musi z nim chociaż trochę pogadać, wzięła kartkę papieru i napisała do niego list, po czym szybko go schowała z powrotem, nie mając już potrzeby porozmawiania z nim. Postanowiła, że pozbędzie się tej chorej miłości do niego.

I tak minęły wszystkie dni, aż do dnia, kiedy wracali na służbę.

Nie pamiętam zbyt wiele z dzisiejszego dnia. Tak dawno nie widziałem Oli, że nie mogłem się na niczym skupić. Raz nawet odwiedziła mnie Emilia, ale ja szybko ją zbyłem. Ciągle wpatrywałem się w partnerkę, ale ona to ignorowała. Cały czas rozmawialiśmy o prowadzonych sprawach, zero prywaty. Uśmiechała się co chwilę, ale ja wiem, że to było sztuczne. Tylko raz posłała mi szczery uśmiech. Nigdy wcześniej tak się nie zachowywała. Muszę coś z tym zrobić. Właśnie skończyliśmy służbę, a ja wchodzę do pokoju. Niestety, nigdzie jej nie widzę. W szafce nie ma jej rzeczy, a na wieszaku jej ubrań. Muszę jej dzisiaj powiedzieć, co do niej czuję, to moja ostatnia szansa. Wybiegam z komendy, boję się, że zaraz potknę się o swoje nogi. Rozglądam się: wśród ciepłych barw jesieni dostrzegam ubraną na niebiesko osóbkę. To ona. Podbiegam do niej i łapię ją za rękę, odwracając ją do siebie. Teraz nie może uciec.

- Mikołaj? Co chcesz?

- Muszę ci wreszcie to powiedzieć. Kocham cię - dziwię się, z jaką łatwością to mówię, ale to chyba najwyższa pora na powiedzenie tego głośno. W jej oczach nie dostrzegam nic, poza smutkiem.

- Tak? To gdzie ty byłeś, gdy ja kochałam ciebie? - pyta z wyrzutem, a po jej policzku spływa pojedyncza łza. - Idzie twoja ukochana - dodaje smutna, a ja oglądam się za siebie. Na moje ramię rękę kładzie Emilka, całuje mnie po policzku i macha na pożegnanie Oli. Chcę zatrzymać ukochaną, odwracam się w jej stronę, ale jej już nie ma. Jakby się rozpłynęła...

Witam czytelników! Chciałam tą jednorazówkę dać z okazji 7000 wyświetleń, ale już jest ponad! Postaram się go dodać w tym tygodniu, ale nie obraźcie się, jeśli wyjdzie później. Przygotowania pełną parą!

A co do rozdziału, końcówka została dość dziwnie napisana, gdyż jest tam inny narrator (tym narratorem jest Mikołaj, jeśli ktoś się nie zorientował), dlatego też jest to wyróżnione. A, tak, żebyście nie zabijali mnie, to końcówkę wymyśliłam dzięki Marysi Przybyszewskiej! Pozdrawiam Marysiu :D

A teraz jedno pytanie do was: jak myślicie, co dalej?

Pozdrawiam wszystkich czytelników!

Nadia