17. Wizyta

Po służbie

- Cześć Mikołaj – powiedziała Emilia i chciała dać mu buziaka, ale ten się odsunął.

- Lepiej już idź – powiedział oschle a ona niechętnie opuściła pokój. Spojrzał jeszcze za nią, żeby upewnić się, że odeszła. Szybko wziął swoje rzeczy i kiedy zobaczył, że kobieta już odjechała, wybiegł z budynku, wcześniej biorąc torbę z szafki.

Szpital, 20:32

Mikołaj wszedł do sali z torbą, w której były owoce i ukryte słodycze. Zobaczył siedzącą na łóżku szpitalnym skuloną dziewczynę, która bezmyślnie wpatrywała się w księżyc za oknem. Nie musiał się domyślać, co myśli, gdyż już po chwili zaczęła swoją przemowę. Potrzebowała się komuś wygadać, więc Mikołaj usiadł i jej słuchał.

- Kiedy Julia umarła, myślałam, że gorzej być nie może. Byłam załamana, bo, mimo, że znałam ją tak krótko, bardzo polubiłam tą dziewczynkę – wytarła jedną z łez, która spływała jej po policzku. Jednak nie przestawała mówić – Była jeszcze niedojrzała, z kimkolwiek mnie zobaczyła łączyła mnie z nim – zaśmiała się gorzko. – Mimo to umiała pocieszać, rozweselać i podnosić na duchu. Kiedy ją zobaczyłam całą we krwi, coś we mnie umarło. Mała cząstka mnie, którą zdążyła zająć nastolatka. Nie wiem jak bym sobie poradziła bez ciebie – przez jej twarz przeszedł krótki uśmiech. – Jednak w liście, który przy niej znaleźliśmy, kazała mi być szczęśliwą przy człowieku, kto mnie kocha. Kilka dni przed śmiercią rozmawialiśmy o Szymonie – Mikołaj był zaniepokojony tą informacją, co zresztą dał po sobie poznać – Tak, o tym Szymonie mówię, podejrzanym o bójki. Miałam jego numer. Postanowiłam spełnić życzenie Julii i się z nim spotkać. Był miły, troskliwy, pomagał mi się uśmiechać. Na pierwszy rzut oka był naprawdę dobrym człowiekiem. Ale potem – Oli zaczęły napływać łzy na same wspomnienia dzisiejszych wydarzeń. Mikołaj bez słowa przysiadł się do niej i objął ramieniem, a ona, wreszcie czując się bezpieczna, zaczęła opowiadać załamującym się głosem, co było dalej. – Ale kiedy dowiedział się, że kocham kogoś innego, to znaczy go nie kocham – poprawiła się szybko – wpadł w jakiś szał. Powiedział, że miałam go kochać i wtedy się zaczęło. Na początku mnie ogłuszył, ale chciał, żebym cierpiała – nie wytrzymała, zaczęła płakać, a on bez słowa przytulił ją mocniej. Płakała przez kilka minut, nie umiejąc tego opanować. On tylko patrzył na nią, cały czas tuląc ją, wyobrażając sobie, co musiała przeżywać. Tak bardzo żałował, że wtedy nie było go przy niej. Chciałby być przy niej i ją obronić. Z zamyśleń wyrwał go jej głos – Mikołaj… - spytała niepewnie

- Słucham?

- Mogę cię o coś spytać?

- Jasne.

- Czy coś – zawahała się, trochę peszyła ją taka bliskość z przyjacielem, ale nie chciała jej za żadne skarbu przerywać – cię łączy z Emilią? – Mikołaj nie spodziewał się takiego pytania. Nie wiedział, co odpowiedzieć, nie chciał okłamywać Oli, ale też nie chciał jej mówić wszystkiego.

- Czemu pytasz? – odparł sucho, ale policjantka, pomimo półmroku, widziała, jak się zdenerwował tym pytaniem

- Ja byłam dzisiaj rano pod twoim blokiem – powiedziała niepewnie, widząc zakłopotanie Białacha.

- Ja… Po prostu ją przenocowałem – powiedział po chwili namysłu, ale widział, że niebieskooka nie uwierzyła mu do końca – Wczoraj zaprosiła mnie do kina, a widząc, jak jej na tym zależy, zgodziłem się. Potem weszła na kolację i poprosiła mnie, żebym ją przenocował. Jako, że już nie mieszkam z żoną, o czym pewnie wiesz, to się zgodziłem. – „Czyli nie jest z żoną” –  przeszło przez jej bladą główkę.

- Ale… - nie zdążyła dokończyć, bo jej Mikołaj przerwał.

- Ale nie jesteśmy razem – powiedział i przytulił ją mocniej. Ona znowu poczuła się nie komfortowo, jakby mówił „Nie zdradziłbym cię”, a nawet nie są razem. Po chwili spojrzeli w swoje oczy, a ich bliskość przestała jej przeszkadzać. Ola powoli przybliżyła się do twarzy Mikołaja, patrząc w jego, wydawałoby się, bezdenne tęczówki. Dojrzała w nich początkowo miłość, którą rozkoszowała się. Widząc po chwili jego zawahanie, zrezygnowała ze swe planu i dała mu całusa w policzek.

- Dziękuję – wyszeptała mu do ucha, wciąż się do niego przytulając. Odsunęła się i znowu spojrzała w jego oczy, jednak nie chcąc znowu dopuścić do krępującej sytuacji spojrzała na pielęgniarkę, która akurat przechodziła niedaleko. Kiedy z powrotem przeniosła wzrok na policjanta, siedział on już trochę dalej od niej, uniemożliwiając jej jakiekolwiek działania. Ucieszyła się, wiedząc, że nie będzie już wywoływać u niego negatywnych uczuć.

Mikołaj widząc zamiary Oli, niezmiernie się ucieszył, jednak przypominając sobie sytuację z Emilią, na jego twarz po prostu wkradło się zawahanie. Kobieta widząc to dała mu buziaka w policzek. Mężczyzna nie wiedział, czy chciała to zrobić od początku, czy może to przez jego zachowanie. Miał jednak nadzieję, że to jednak ta pierwsza opcja i, że nie zepsuł tej szansy, biorąc pod uwagę drugą opcję.

- A co jest w torbie? – spytała, próbując zmienić temat. Udało jej się.

- Trochę dobroci dla Ciebie – powiedział i uśmiechnął się.

Następną godzinę spędzili na rozmowach o głupotach, tematy same im się nasuwały na języki. Grali nawet w łapki, Ola wygrała.

- Powinieneś już iść. Odwiedź córki – powiedziała czule, przerywając ich rozmowę. On tylko się uśmiechnął, dał jej buziaka w policzek i wyszedł, zostawiając Olę trzymającą się za policzek.

Policjantka położyła się i rozpłynęła się w myślach. Mimo, że nie pocałowała Mikołaja, czuła przyjemne ciepło w środku, myśląc chociażby o ich przytuleniu. Była zadowolona, że Mikołaj, kiedy byli jeszcze w jej mieszkaniu, nie zamęczał jej pytaniami typu „kto to zrobił” jak i z tego, że mężczyzna nie zezłościł się na nią, kiedy odmówiła podróży karetką. Był bardzo wyrozumiały, taki, jakiego go znała i kochała.

Następny dzień, 9:35

Ola miała wychodzić ze szpitala na własne żądanie, jednak pomyślała, że skoro ma jechać na komendę, to dlaczego nie zadzwonić do Mikołaja? Wyciągnęła telefon i wybrała numer partnera.

- Halo, Mikołaj? – spytała, gdy odebrał.

- Ola? Cześć, jak się czujesz?

- Dobrze, co robisz?

- Jak na razie cisza, spokój. A co?

- Bo jestem w szpitalu i chciałabym pojechać na komendę, i zgłosić pobicie.

- Jasne, zaraz będziemy – Ola odłożyła telefon, jednak się nie rozłączyła. Usłyszała głosy, więc przyłożyła słuchawkę do ucha i zamarła.

- Znowu lecisz do swojej kochanki jak na skrzydłach? – Spytała kąśliwie Emilia.

- Przestań, wiesz, że to nie moja kochanka. – Ola słysząc to wiedziała, że nie może mieć mu tego za złe, jednak, mimo to, bolało.

- Jasne. Poza tym dalej będziesz udawał, że nic się nie stało? Jestem pewna, że się ucieszyłeś, kiedy ją zobaczyłeś we krwi, bo kochasz mnie, to ze mną się całowałeś, nie z nią! – Ola słysząc to natychmiast się rozłączyła i usiadła zapłakana na łóżko. Emilia i Mikołaj rozmawiali dalej, jednak niebieskooka nie słyszała tego.

- PRZESTAŃ – wykrzyczał zdenerwowany – Jesteś bezczelna! Po pierwsze: Ola jest moją przyjaciółką i nie cieszyłem się, kiedy ją zobaczyłem w takim stanie. Wręcz to mnie bolało. Po drugie: Przestań wygadywać o „nas”, bo nie ma żadnych NAS! – Wykrzyczał zły, a zdezorientowana kobieta nie raczyła się obdarzyć go nawet swoim spojrzeniem. W napiętej atmosferze dojechali do szpitala, a Ola czekała smutna przed budynkiem. Wsiadła do samochodu i bezmyślnie patrzyła się w okno.

Komenda 10:13

Na korytarzu Ola spotkała ojca. Ten zaniemówił na jej widok. Od razu w oczy rzuciły mu się bandaże na rękach i opatrunki na twarzy.

- Córeczko? Co się stało? – spytał po chwili przejęty.

- Tato… Nic takiego, później się z raportu dowiesz – powiedziała i już była w uścisku ojca.

- Ale jak się czujesz?

- Dobrze, ale chyba krew ze mnie wyciskasz – mówiła, ledwo łapiąc oddech. Wojciech puścił ją, a ona odetchnęła z ulgą – idę na przesłuchanie, odwiedź mnie po pracy, dobrze?

- Dobrze córeczko, idź.

I jak? Ostatnio naczytałam się romansów, nawet nie wiecie, jak mnie korciło, żeby ich teraz połączyć. Ale udało mi się powstrzymać. 

Mam jeszcze do was pytanie. Otóż ostatniego czasu mam bardzo dużo wyświetleń, i chciałabym to w jakiś sposób „uczcić”. Mam już pewien pomysł. otóż chcę napisać tzw. oneshota, lub, prościej, jednorazówkę, która byłaby kontynuacją do przedostatniego (79) odcinka serialu. Byłaby ona jednorazowa i nie miałaby wpływu na teraz prowadzoną historię. Chcielibyście przeczytać takie coś? 

Pozdrawiam

Nadia