25. Problemy

- Dobra, zbieramy się - krzyknął w stronę Moniki i Krzysztofa, którzy rozmawiali z antyterrorystami. Policjantka dała znać im gestami rak, żeby poczekali. Sprawnie podeszła do Mikołaja, a kiedy stanęła przed nim, podniosła delikatnie głowę, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. Jej delikatny, brązowy kolor tęczówek teraz nabrał niemiłego wyrazu, którym dosłownie kobieta mogła porażać. Do tego wszystkiego było widać jej zaciśnięte ręce, a mimika twarzy przyjęła groźny wygląd. Mikołaj zrozumiał, dlaczego boją jej się przestępcy, nie oznaczało to bynajmniej, że się jej przestraszył.

- Ty chyba nie rozumiesz? - Wysyczała, podnosząc poziom agresji wobec niego. - Musimy tu być, dopóki to nie zostanie wyjaśnione.

- To nie nasza robota! - Wykrzyczał, próbując walczyć z prawdą.

- Musimy coś napisać w raportach, nie? Nie powinniśmy zostawiać pustych miejsc - skomentowała, próbując mu wytłumaczyć, że nie mają innego wyjścia, muszą zostać, dopóki odpowiednie służby nie pozwolą im odejść - Jak chcesz, to czekaj, my wszystko wyjaśnimy - powiedziała zrezygnowana, mimo to wiedziała, że policjant na dziś jej już się na to nie nada. - I tak nam mało zostało - próbowała pocieszyć bardziej siebie niż przekonać jego.

Mikołaj zamyślił się, rozważając, czy posłuchać Kownackiej, a ona patrzyła na niego dziwnym wzrokiem. Właśnie zrozumiała, była wręcz pewna, że on kocha Aleksandrę. Zaprzątał nią swoje serce i umysł, mimo, iż czekało go dużo pracy. Widziała jednak, jak próbuje z tym walczyć i wziąć się w garść. Blondynka odwróciła się na pięcie i chciała odejść, jednak poczuła, że ktoś za nią idzie. Odwróciła się i zobaczyła zmarnowaną twarz Mikołaja.

- Pójdę - powiedział zrezygnowany.

- Nie pójdziesz - prawie wykrzyczała, zatrzymując go ruchem ręki. - Czekaj przed radiowozem - ton jej głosu nie wnosił sprzeciwu, a on czuł, że ona robi to dla jego dobra. Spodziewał się tego, że nie do końca jest zdolny do pracy.

Powoli wrócił do radiowozu, spoglądając, jak Monika pewnym krokiem idzie do swojego partnera. Wiedział jedno; ona rzeczywiście jest dobrą policjantką. Widział, jak godzinę temu, a może więcej czasu upłynęło, tego nie wiedział, sierżant była smutna, wręcz załamana, przeładowana równocześnie złością. Ona potrafiła to zamienić na energię, którą wykorzystywała w pracy. Za to Mikołaj nie do końca wiedział, jak jej się to udaje. Musiał jednak wykorzystać te kilka minut, żeby wziąć się w garść. Przecież takim zamartwianiem się nic nie zdziała, nie pomoże jej tym. Przecież Ola leży w szpitalu, pod opieką lekarzy, a najgorsze, co może ją spotkać, to śmierć. Dosyć! Przecież miał tak nie myśleć, lekarzy dowiedzą się, co to za narkotyk i jej pomogą. Poza tym przestępcy raczej nie chcieli jej zabić, raczej otumanić. Jakby chcieli ją pozbawić życia, zastrzeliliby ją, w końcu w pobliżu nikogo nie ma i nie byłoby świadków. A jeżeli jednak chcieliby są to po cichu, to mogliby już to zrobić dawno, na przykład podcinając jej gardło nożem. Na tą myśl przez jego ciało przeszedł dreszcz, był przerażony, że to mogła być prawda. Wyobraził sobie, że Aleksandra leży we krwi, o on dosłownie spóźnił się o parę minut, żeby uratować jej bezcenne życie. Szybko wyrzucił to z głowy, chcąc nie rozpamiętywać przeszłości. To, co najgorsze przeminęło, a teraz musi być lepiej. Po pracy pójdzie, odwiedzi ją i zobaczy ją całą i zdrową. Musi się trzymać tej wersji, przecież Wysocka jest silną kobietą i tak łatwo się nie podda. Ona zawsze była uśmiechnięta, rozśmieszała go. Ostatnie wydarzenia ją przytłoczyły, dlatego tak bardzo cieszył się z jej uśmiechu. Takie pojedyncze gesty napawały go wiarą, że za niedługo powróci do dawnej siebie. Odważna w pracy, jednak umiała dotrzeć do ludzi; przy nim wydawała się twarda i nieugięta, tak najczęściej do niego mówiła, dopóki nie zaczynali rozmowy o jego prywatnym życiu. Wtedy zachowywała się nadzwyczaj delikatnie i ostrożnie, jakby Mikołaj zaraz miał uciec. I tak właśnie było: jedno nieprzemyślane słowo sprawiało, że ten temat się kończył. Mężczyzna nigdy nie lubił zwierzać się z problemów, bo według niego było to równoznaczne z wzięciem pomocy, a przecież sam daje rade. Był pewien, że jeśli sytuacja wymknie się spod kontroli, to wtedy przyjmie wsparcie najbliższych. Ale na przykład teraz dawał radę. To bardziej Ola potrzebowała pomocy, przecież to ona leży w szpitalu i jest nawet możliwość, że w tym momencie walczy o życie.

Mikołaj uświadomił sobie, że wraca do punktu wyjścia. Więc postanowił zająć się czymś innym. Wziął do ręki pałkę i zaczął nią wyrabiać różne „wyczyny”, których nauczył się w podobnych do tego momentach. Wirowanie czarnego przedmiotu pozwoliło mu choć na chwilę zapomnieć i się uspokoić. Wreszcie poczuł, że znowu jest zdolny do pracy. Mógłby znowu pomagać ludziom, to ich uśmiechy i wyrazy wdzięczności są najpiękniejszą zapłatą za tą pracę.

Jego zabawę przerwał Krzysztof, łapiąc go za rękę. Zapała spojrzał na niego, niepewnie się uśmiechając, a aspirant to odwzajemnił.

- Jedziemy? - spytał dość przymilnie, podnosząc jeszcze wyżej swoje kąciki ust.

- Jasne - odpowiedział i przeniósł swój wzrok na Kownacką, której na jego widok również poprawił się humor. Miło było widzieć, że poradził sobie z tym.

Ruszyli na komendę. Wysocki przydzielił ich tylko do tego porwania, więc dziś wyjątkowo wcześniej kończyli. Teraz, jadąc radiowozem, każdy myślał, jak zareagują ich najbliżsi na tak wczesny powrót. No, prawie każdy, a tak właściwie to dwie trzecie z grupy tak myślały. Mikołaj próbował nie myśleć o Oli, nawet przez chwilę udało mu się pomyśleć o córkach, jednak długo to nie trwało. Teraz jego głowę znowu zaprzątała ta niebieskooka kobieta, całe szczęście nie było to tak drastyczne jak wcześniej, więc z tym nie walczył. Postanowił, że po uzupełnieniu papierów odwiedzi ją, albo chociaż pojedzie do szpitala.
Z taką myślą pojechał uzupełniając raporty

14:57, Dom Moniki

Kobieta powoli zbliżała się do mieszkania, niepewnie pokonując kolejne stopnie. Jej mąż powinien być w pracy, no chyba, że się zgodził na tą durną ofertę. Zawsze pracował uczciwie i dużo, nigdy im niczego nie brakowało. Jednak ta oferta, o której ją powiadomił kilka godzin temu, może wszystko przekreślić. Całą ich dobrą opinię. Grażyna, jej matka, zawsze uważała, że rodzina powinna być w komplecie. Kownacka podzielała jej zdanie, ojciec nie powinien wyjeżdżać za granicę. A w ich przypadku to było całkowicie nieodpowiedzialne, Franek jest niepełnosprawny i we dwójkę ledwo dają radę go wychowywać, do tego zaadoptowali go niedawno, więc taka rozłąka na pewno nie wpłynie na nich dobrze. Muszą zbudować rodzinę, zbudować dom. Nie da się go zbudować w tak krótkim czasie. A nawet jeśli chciałoby się, to nie miałby solidnych fundamentów i prędzej czy później zawaliłby się. Rzadko która rodzina wytrzymuje takie rozłąki, a oni jeszcze potrzebują czasu, by nawiązać między sobą odpowiednie więzy. Monika stanęła przed drzwiami, wzięła kilka oddechów i energicznie nacisnęła klamkę. Drzwi były otwarte, co oznaczało obecność głowy rodziny w domu. Weszła, a po domu rozległ się tupot jej obcasów. Nawet ich nie zdjęła, tylko niczym błyskawica poszła do sypialni. Artur pakował ostatnie ubrania do walizki.
- Artur - zaczęła przymilnie, próbując trzymać nerwy na wodzy. Wiedziała, że emocje zbyt wiele tu nie zdziałają, jednak jej mąż był już maksymalnie wkurzony.
- CO? Nie rozumiesz, prawda? Tylko to jest nadzieją, że Franek będzie chodził! Muszę tam jechać i zarobić, te twoje imprezy charytatywne - powiedział kąśliwie, - nic nam nie dały!
- Kochanie...

- Nie kochaniuj mi teraz! - warknął rozzłoszczony.

- Nie uważasz, że przesadzasz? - powiedziała ostrzejszym tonem, tylko w ten sposób jej wysłucha - chcesz zostawić swoją rodzinę dla paru groszy?
- Paru groszy? - powtórzył z sarkazmem, a ona zaczęła sobie zdawać sprawę, jak małe są szanse wybicia mu tego pomysłu z głowy - Kobieto! To kilka razy więcej niż to, co zarabiasz ty!
- A myślałeś, jakim kosztem? - spytała przez łzy, które zaczęły spływać po jej policzku.
- Franek będzie mógł chodzić! - zapiął walizkę i postawił ją na ziemię.
- Artur... Jeszcze jest szansa by się wycofać - załkała, pierwszy raz w życiu targały nią takie emocje. Kownacki zbliżył się do niej, a ona, przestraszona, przywarła do ściany. Spojrzała mu w oczy, nie urzekały już jej tak, jak kiedyś, były teraz pełne złości.
- Nie ma opcji! - wykrzyczał jej w twarz, Monika miała ochotę skulić się i zacząć szlochać na cały dom, jednak to powstrzymała. Nie wydała z siebie żadnego żałosnego dźwięku, tylko po jej policzkach leciały łzy. Mężczyzna nie odstąpił od niej, chociaż widział, ile wywołuje u niej bólu. Sam czuł, jak coś w nim pęka, widząc, jak jego ukochana płacze. Pomimo upływu lat wciąż ją kochał, chociaż czy to możliwe, żeby osobę, którą się kocha tak ranić? - Nawet jeśli - przemówił łagodniejszym tonem, ale wciąż było wyczuć zdenerwowanie - to dla kogo? Przecież Frankowi pomogę, będziecie mieć więcej pieniędzy - zaczął wymieniać pozytywne strony tego, jednak ona mu przerwała.
- Dla mnie - zaszlochała błagalnym tonem. - Ja nie dam rady żyć bez ciebie...
Kownacki chwycił jej głowę w swe dłonie i złożył na jej zimnych ustach gorący pocałunek. Kobieta nie wiedziała, co to oznacza, po prostu cieszyła się chwilą, która jednak trwała bardzo krótko. Szybko odsunął swe rozgrzane wargi od ukochanej, złapał za walizkę i zaczął iść w kierunku wyjścia.
- Artur... - powiedziała niepewnie - ARTUR! - wykrzyczała zdesperowana, w jej głosie nie było rozkazu ani złości, był tylko smutek z błaganiem o pomoc. Mężczyzna przy drzwiach od pokoju odwrócił się na chwilę, dając możliwość jej zobaczyć pojedynczą łzę spływającą po jego policzku. Po chwili jednak odwrócił głowę i szybkim krokiem wyszedł z mieszkania, miał na sobie nawet buty, więc jego wyjście ze środka trwało bardzo krótko. Monika zsunęła się na podłogę i wydała z siebie smutny szloch, który pokazywał, że przegrała tą walkę. Podobno była silna, twarda i zła. Ale to nieprawda. Teraz rozdzierała ją od środka bezsilność, która mimowolnie spływała po jej policzkach... Ujrzała kartkę na łóżku. Przeczytała jej jedyne zdanie na głos.
- Franek jest u mamy - przeczytała niepewnie, a krople łez zmoczyły kartkę. Miała syna przy sobie, ale jej mąż odjechał...
Nigdy nie czuła w sercu takiej pustki...











Hej! Wreszcie przepisałam, mówiłam, że dodam w ciągu tej nocy.
A teraz pytania dla was

1. Co sądzicie o obawach Mikołaja? Są możliwe?

2. Co myślicie o samym Mikołaju? Co oznacza te jego ciągłe myślenie o Oli?

3. Jak odbieracie tą wymianę zdań? Po kogo jesteście stronie? A może rozumiecie obojgu małżonków?
4. "Pomimo upływu lat wciąż ją kochał, chociaż czy to możliwe, żeby osobę, którą się kocha tak ranić?"

Pozdrawiam, dziękuję za waszą obecność
Nadia