19. To tylko sen...

6:53

Mikołaj obudził się cały spocony. Od razu chwycił telefon i sprawdził datę. Dopiero dziś wraca do pracy z Aleksandrą. Sprawdził jeszcze, czy przypadkiem nie odpowiedziała na jego nieliczne wiadomości, ale telefon nic nie wyświetlał. Opadł znowu na łóżko. Widział sen jak przez mgłę, ale pamiętał jedno - kiedy powiedział Oli prawdę, ona to odrzuciła. Czy to był proroczy sen? Czy naprawdę jest skazany na Emilię? Czy Ola go nie kocha? Mikołaj zamknął oczy i skupił wszystkie swe siły, żeby ponownie usłyszeć fragment snu.

"Tak? To gdzie ty byłeś, gdy ja kochałam ciebie?" - otworzył oczy, słysząc ten głosik w głowie znowu poczuł się zraniony. Ciągle słyszał jedną z ostatnich części wypowiedzi. "Kochałam..." to znaczy, że ona go kiedyś kochała, że kiedyś jej na nim zależało. Kiedyś patrzyła na niego jak na mężczyznę, jak na człowieka, z którym chciałaby być. Każdy dzień sprawiał im obojgu taką samą radość, jeśli spędzili go razem. Czuli do siebie coś wyjątkowego, chociaż nie chcieli tego powiedzieć głośno, mogli w to nawet nie wierzyć. Ale jeśli ktoś nie wierzy, że wiatr istnieje, to czy on naprawdę nie istnieje? Mogliby zaprzeczać całym sobą, że nie ma wiatru, że nie kochają, ale nie daliby rady. Lecz dlaczego mieliby w to nie wierzyć? Czy dlatego, że tego nie widać? Ale jeśli nie widać wiatru, to czy to znaczy, że go nie czuć? Miłość muszą poczuć, trzeba się jej oddać i pozwolić, żeby ona kierowała uczuciami. To serce powinno wskazywać drogę, bo to ono jest w tym mistrzem, nie ma przeciwników, którzy byliby od niego lepsi. Czy mogą pokonać przeciwnika, którego nie widzą? Czy mogą zadać cios wiatrowi? Dopóki nie zrozumieją, że uczucia są niepokonane, będą z nimi walczyć. Potem poddadzą się, pójdą z wiatrem, dopiero wtedy zrozumieją, że jest o wiele prościej i przyjemniej. Że ich uczucia cały czas kierowały ich na właściwą ścieżkę, ale oni woleli ją omijać szerokim łukiem. Wydłużali sobie drogę skrótami, które tak naprawdę nic nie skracały. Chcieli ominąć tą główną drogę, która sprawiałaby im szczęście. Czasami ta droga była kręta, dlatego z niej zboczyli, bądź chcieli zboczyć. Zabierali sobie szczęście, nie pozwalali żyć szczęśliwie. Wszystko wbrew sercu, które do nich wołało, że postępują głupio, ale oni nie chcieli go słuchać. Dopiero po czasie będą w stanie zobaczyć, że serce miało rację, ale będą milczeć, to będzie dla nich za krótko. Dopiero po parokrotnie dłuższym czasie oczekiwania będą w stanie powiedzieć: "Moje serce miało rację, miało tą cholerną rację. Wyjaśniało mi, że postępuję nie najlepiej, ale ja byłem głuchy, przynajmniej próbowałem nie słyszeć. Ignorowałem. Teraz, kiedy me ciało nie tryska już energią, a lata mego życia niebezpiecznie zbliżają się do końca, żałuję. Tak bardzo żałuję, że nie słuchałem serca. Ale teraz już za późno, żeby cokolwiek naprawić..."

Mikołaj nie chciał tak skończyć. Ten sen uświadomił mu, że nie chce trzymać się daleko. Nie chce dopuścić do sytuacji, która wydarzyła się w jego śnie. Cały czas "szedł pod wiatr", opierał się swoim emocjom, ale teraz postanowił się im poddać. Od razu zadzwonił do Oli, nie odebrała, więc nagrał jej się.

- Cześć, tu Ola, nie mogę teraz rozmawiać, jeśli to coś ważnego, to zostaw wiadomość po sygnale - kiedy usłyszał sygnał zawahał się, ale wizja snu znowu go przekonała.

- Cześć Olu, wybacz, że tak wcześnie dzwonie, ale ten sen... Ja już wszystko zrozumiałem! - powiedział po chwili szczęśliwy - Dlaczego jesteś na mnie taka zła! Ale błagam, nie wierz Emilii! Nie wiem, co Ci nagadała, nie wiem, czy to przypadkiem nie coś o mnie, ale proszę, nie wierz jej! Chcę porozmawiać, proszę... - zaciął się - Jeśli masz czas, to przyjdź do pracy wcześniej. Do zobaczenia.

Ubrał się i praktycznie wyleciał do samochodu, po kilku minutach będąc na komendzie. Kawa nie była mu potrzebna, jego krew krążyła kilkukrotnie szybciej, a mu nie pozostała nic innego, tylko mógł czekać i słuchać pikania tego "durnego" zegarka.

Ola nie spała, widziała, jak Mikołaj dzwoni, ale nie odebrała. Kiedy słuchała któryś raz nagrania głosowego, wreszcie mu uwierzyła. Cały czas ją coś blokowało, Emilia była taka wiarygodna, a Mikołajowi nie ufała w sprawach miłości. Zawsze czuła, że akurat w o tej sprawie z nią najmniej rozmawia. Ale teraz nie potrafiła mu nie uwierzyć, a raczej nie chciała. Ubrała szybko czerwoną sukienkę za kolano i narzuciła na to niejednolicie szarą marynarkę, do tego czarne baletki, malutka torebka z komórką, dowodem i innymi potrzebnymi jej przedmiotami; była gotowa do wyjścia. Jeszcze tylko delikatny makijaż i już była na zewnątrz. Szybko i pewnie stawiała kroki, idąc swoim skrótem - ulicą oddaloną od ludzi. To było dość dziwne i odosobnione miejsce, ale to właśnie je Ola lubiła najbardziej. Kochała patrzeć na otaczającą ją przyrodę, a właśnie ten skrawek, niedaleko centrum, był pusty. Wyglądał na zapomniany i rządził się swoimi prawami, po pniach wiły się łodygi roślin, na których zostały resztki owoców, najczęściej trujących. Liście zaczęły powoli zmieniać swe barwy, mieniąc się w kropelkach deszczu. Czuła, jak otaczający ją świat powoduje u niej uśmiech, jak mimo chłodnych temperatur jej jest gorąco. Zatrzymała się na chwilę, żeby wziąć głęboki oddech. Stała tak chwilę, ale po chwili do jej umysłu powrócił Mikołaj, więc znów ruszyła. Słońce przedarło się przez chmurę, spoglądając na twarz policjantce. Ola tylko się uśmiechnęła, będąc trochę oślepioną. Dlatego z początku nie zobaczyła czarnego samochodu, które stało na poboczu. Nie spodziewała się, że ktokolwiek może stać na tej mało uczęszczanej drodze. Dlatego, gdy zobaczyła ten samochód, zatrzymała się i przez chwilę się w niego wpatrywała. Krzyknęła w pewnym momencie, gdyż z krzaków wyskoczył dwudziestolatek.

- Buu! - wtedy krzyknęła, szybko się jednak uspokoiła.

- Co pan robi? - wtedy wyciągnął telefon przed siebie i zaczął mówić:

- Siema! Tu ja, Artur! Chcieliście "pranka" to proszę bardzo! Reakcja dość spokojna, dzień dobry, jak się pani nazywa? - spojrzał na nią

- Posterunkowa Aleksandra Wysocka, Komenda Miejska we Wrocławiu - zarecytowała patrząc na jego reakcję. Ten tylko uśmiechnął się, ani trochę się nie przejął.

- Czyli policjantka, to jednak niezłego napędziłem jej stracha.

- Mi napędzić stracha? Może tylko troszeczkę - powiedziała i uśmiechnęła się. - Przepraszam, śpieszę się, ale mogę pana o coś prosić? Niech pan tego nie publikuje, byłabym wdzięczna, nie mam ochoty teraz na takie psikusy. Dziękuję i do widzenia - pożegnała się, a Artur nagrywał jak odchodzi, mówiąc przy okazji.

- Czyli jednak tego nie zobaczycie. Niby policjantka, a ma w sobie tyle serca, miło było ją poznać... - przerwał, mimo, że wciąż nagrywał. Zobaczył, jak jakiś mężczyzna zatyka usta posterunkowej, ciągnąc ją przy okazji do czarnego samochodu. Chciał coś zrobić, ale sparaliżowało go przerażenie, więc nadal nagrywał. Kobieta krzyczała stłumionym głosem, próbując się wyrwać od mężczyzny. Poznawała jego zapach, to był Szymon. Wszystkie wspomnienia wróciły, a po jej policzkach znów zaczęły ciec łzy. Mężczyzna z czyjąś pomocą zkleił jej usta i wrzucił do bagażnika. Zrobili to bardzo sprawnie, trwało to wszystko mniej niż minutę. Napierski ruszył z piskiem opon, a łkająca Ola próbowała się uspokoić, ponieważ czuła, jak z każdą łzą jej się coraz gorzej oddycha.

Artur, który był tego wszystkiego świadkiem, zadzwonił po policję. Podał im jej dane, które mu wyrecytowała, więc bez problemu ją rozpoznali. Wysłali na miejsce wydarzeń patrol 06, gdyż 05, który był pierwszym, który najlepiej znał policjantkę, nie był pełny. Mikołaj się zdenerował, więc wpakował się na ich tylne siedzenia.

- Mikołaj - zaczęła Monika

- Jedźcie już, zgłosiłem dyżurnemu.

- 06 do 00 - Krzysztof mu nie uwierzył.

- 00 zgłaszam się.

- Wiesz, że z nami jedzie aspirant Białach?

- Jak to jedzie? Przecież kazałem mu zostać na komendzie! - Mikołaj wyrwał mu radio

- Wpisz mnie do jasnej cholery i skończmy ten cyrk - oddał im radio.

- Niech mu będzie 06, jedźcie, bez odbioru.

Ruszli na miejsce zdarzenia.

Prawie wszyscy wpadli na to, że to jest sen! I gdzie tu sprawiedliwość? ;)

Miałam dodać wczoraj, ale nie zdążyłam. Przepraszam za ewentualne błędy.

Pozdrawiam

Nadia