22. Znalazłem ją...

- Wciąż uważam, że to nie było dobre posunięcie z jego strony - Monika prowadziła żywą dyskusje z jednym z pasażerów, drugi był do tego nie zdolny, próbowała zapomnieć o niedawnej rozmowie z mężem.

- Ale ona może być dosłownie wszędzie - odpowiedział Krzysztof, widząc pozostałości zdenerwowania po "rozmowie" z Arturem.

- No dobra, ale żeby od razu sprawdzać każde czarne BMW? Przecież mamy numery rejestracyjne - powiedziała przepełniona złością

- Ale mogli zmienić. Poza tym przyznasz, że to jeszcze nie przekracza granicy ostrożności - odetchnęła ze zrezygnowaniem.

- Nie. Jeszcze - zaakcentowała. - Ale zaraz przekroczy i popadniemy w paranoje.

- Nie przesadzasz?

- Monika? - przerwał dyskusję Białach, czując, że zaraz rozpęta się piekło.

- Tak? - spytała przymilnie, a po chwili rzuciła zabójcze spojrzenie w stronę Krzyśka.

- Gdzie jedziemy? - spytał, rozglądając się po okolicy. Dalej jeździli w swoim terenie, ale teraz byli tam, gdzie zgłoszenia były wyjątkowe. Właśnie minęli blok, który był chyba jedynym w promieniu kilometra. Teraz zaczynał się las, w którym całe szczęście była porządna droga.

- Chyba nie myślisz, że przestępcy będą sobie jeździć po mieście - zaśmiała się serdecznie, próbując rozładować to napięcie. Trochę ją to denerwowało. - Musieliby być kompletnymi - zacięła się na chwilę, próbując znaleźć odpowiednie słowo, które nie będzie ich w ten sposób obrażać - bez mózgami.

- Ale to są kretyni! - wrzasnął, a Kownacka wiedziała obrzuciła go groźnym spojrzeniem, którego bali się przestępcy. Na niego to nie działało. - Myślisz, że kto normalny najpierw bije do nieprzytomności, - chociaż była przytomna, to określenie to najbardziej mu pasowało, określając jej stan fizyczny w tamtym momencie - a potem porywa? I to podobno osobę, którą kocha! - policjant kipiał ze złości.

- Na pewno nie są normalni, ale popatrz, wiedzieli, którędy idzie do pracy i mieli możliwość ją uprowadzić, więc musieli ją śledzić. A ona najwidoczniej nie była tego świadoma.

- Ale i tak znamy ich tożsamość

- Jego. Auto należy do Szymona, tego jesteśmy pewni. Ale kim była ta kobieta?

- Nie wiem! - wykrzyknął kolejny raz, żeby po chwili bezwładnie opaść na oparcie. Czy to, normalne, że tak się o nią martwi? To na pewno jego przyjaciółka, ale przecież nigdy nie miał ochoty rozszarpać żadnego przestępcy, a kiedyś taki bandzior wpędził jego córkę w kłopoty. Wtedy miał ochotę temu Bartkowi "przywalić", ale nie życzył mu śmierci. Przez jego serce przeszła kolejna fala smutku. Co jeśli już nigdy nie usłyszy jej słodkiego głosiku? Być może nie jest pewny czy ją kocha, ale na pewno mu na niej zależy. Jest dla niego bardzo cenna. Nie chciał sobie wyobrażać życia bez jej uśmiechu, spojrzenia, gestów z jej strony. Nie chciał, ale sobie wyobraził. To było tak realne, że wydawało mu się, że śni. Zamknął więc oczy skupiając się na tym.

Mikołaj rozejrzał się. Był we własnym domu, jednak teraz był mocno zaśmiecony. Na podłodze leżały różnego rodzaju przedmioty codziennego użytku, między innymi chusteczki, kubki i opakowania foliowe. Zezłościł się i przyklęknął, żeby to posprzątać, ale nie mógł. Jego ręce przechodziły swobodnie przez to, tak jakby był duchem. Mężczyzna zawahał się, ale po chwili zbliżył się do ściany - przeszedł przez nią i był w swoim pokoju. Tam, na łóżku, ujrzał siebie.

- Aha, czyli jestem tylko obserwatorem. Dziwne, zwykle byłem "głównych bohaterem" - zaśmiał się. Jego wyobrażenie kierowało się w złym kierunku, powinien je przerwać, ale zapowiadało się dość ciekawie, jeszcze nigdy nie wymyślał czego podobnego. Oparł się o ścianę. Po chwili pomyślał o absurdalności tego, przecież przed chwilą przez nią przechodził. W momencie, w którym sobie to uświadomił, przewrócił się, będąc w połowie w ścianie. Szybko wstał i otrzepał się. Zaczynało go to denerwować. Wtedy wstał jego odpowiednik. Miał kilkodniowy zarost na twarzy, oczy zmęczone i podkrążone. Wstał niepewnie chwiejąc się, widocznie nie miał siły. Podparł się o szafkę, a po chwili dumnie stanął.

- Coś ty ze sobą zrobił? - spytał duch, ale człowiek go nie usłyszał, tylko ruszył przed siebie. Obejrzał się po mieszkaniu, a kiedy upewnił, że nikogo nie ma, usiadł na krześle w kuchni, wyciągając piwo z lodówki. Przystawił siedzenie do stołu i zaczął wpatrywać się w stojące na nim zdjęcie. Wziął łyka napoju, a po jego policzku spłynęła łza. Targały nim różnorodne emocje, wciąż nie chciał wierzyć, że już nigdy jej nie zobaczy. Minęło już parę dni, ale ten człowiek ciągle się tym zadręczał. Mikołaj nie mógł na to patrzeć, przeszedł do innego pokoju, zostawiając siebie samego. Teraz zobaczył telefon człowieka, który tu mieszka. Niby nie ma prawa w nim grzebać, ale jednak to on jest właścicielem mieszkania. O dziwo udało mu się podnieść komórkę i zobaczył parę SMS-ów. Najbardziej zszokowały go te, których numery były zapisane jako od jego córek. Od Dominiki:

"Nienawidzę cię ojcze! Ranisz wszystkich na około!"

"Dlaczego nam to robisz? Jesteś egoistą!"

"Przestań chlać, to pomożemy Ci! Ogarnij się!"

Były również wiadomości od młodszej z jego pociech:

"Tatusiu, dlaczego mam się do Ciebie nie odzywać? Mama mówi, że jesteś zły, ale ja jej nie wierzę."

"Dlaczego ostatnio tak się kiwałeś, gdy widziałam Cię na mieście? Tato..."

Mikołaj otworzył gwałtownie oczy. Wciąż nie wierzył, że jego mózg spłatał mu taki figiel. On się martwi o Olę, a ten go jeszcze pogrąża. Nie, jeśli nie znajdą posterunkowej to się nie załamie. Ale znajdą ją! Prędzej czy później ją znajdą. Całą i zdrową. Musi w to wierzyć...

Monika rozglądała się, wypatrując czegoś co zwróci jej uwagę i nie będzie drzewem. Trochę ją denerwowało to, że wciąż widzi jednostajny obraz, bo w ten sposób nie umiała się skupić na pracy, a do jej głowy powrócił jej mąż. Ciągle nie potrafiła uwierzyć, że tak się zachował, jak kompletny tchórz. Chciał ich opuścić, niby żeby im pomóc, ale ona nie wierzyła, że to pomoże. Zostawiłby ją samą z niepełnosprawnym, adoptowanym synem, czy tego nie można nazwać tchórzostwem? Pomoc głównie polega na pomocy emocjonalnej, powinien pomóc im przejść ten ciężki okres, żeby szli dalej. Ale mu do głowy musiał przyjść ten "świetny" pomysł. Prędzej umrze niż się na to zgodzi.

- STÓJ! - wykrzyknął Mikołaj, przerywając jej rozmyślenia. Kobieta zahamowała dość ostro, ale nic poważnego nikomu z obecnych się nie stało.

- Co się stało? - rozejrzała się. Jej uwagę przykuł duży, opuszczony budynek. Chyba to była kiedyś jakaś hala.

- No nie widzisz? - spytał aspirant a po chwili pokazał na auto stojące przed budowlą - czarne BMW i ma chyba identyczne numery!

Krzysiek spojrzał do notatnika i potwierdził jego wersję. Podjechali trochę bliżej, wcześniej wezwali posiłki. Mieli nie wchodzić do środka, ale z nimi był Mikołaj. Wysiadł z radiowozu i przybliżył się do samochodu nieprzyjaciela na odpowiednią odległość. Ujrzał przed nią dwie postacie, jedna trzymała telefon i rozmawiała na głośniku. Niestety był zbyt daleko, by to usłyszeć. Po chwili dołączył do niego patrol 06.

- Zostańcie tu, ja pójdę do środka.

- Oszalałeś? Mieliśmy czekać! - Zapała mówił cicho, mimo to był to podniesiony ton.

- Oboje są na dworze. Jest mała szansa, że ktoś jest w środku. Dobra, bądźcie tu - wbiegł w krzaki, żeby być jak najmniej widocznym. Po chwili zwolnił swój krok, zaklinając pod nosem wszystkie suche gałązki. Bardziej powinien się obawiać, że go zobaczą, w końcu on ich nie słyszał, jednak postanowił zachować wszelkie środki ostrożności. Wyminął budynek, nie zwracając najmniejszej uwagi na urok tego miejsca. Po ścianach piął się bluszcz, a naprzeciwko budynku rozciągał się piękny las. Jedyne, co go teraz interesowało, to okno. A raczej jego brak. Podskoczył i spróbował złapać cię muru, ale tylko obtarł sobie ręce. Szybko pobiegł po deskę, która niedaleko widział. Wrócił z nią i podstawił pod ścianę. Pomógł sobie, przeniósł na nią część swojego ciężaru, żeby po chwili znaleźć się w środku. Pobiegł przed siebie. Nie słyszał nic, ani krzyku, ani płaczu. Jego ciałem zawładnęła podejrzana nostalgia. Tak jakby już kiedyś tu był i to robił. Niestety tamto kojarzyło mu się ze smutkiem, jakby mu się nie udało. Wyrzucił te podłe myśli z głowy i wbiegł do ogromnej sali. Zobaczył, jak ciało kobiety leży pod ścianą. Szybko ruszył w jej stronę. Im znajdował się bliżej, tym bardziej zwalniał. Ola się nie poruszała, a na policzkach były ślady tuszu. Zatrzymał się parę metrów przed nią. Do jego umysłu powróciła wizja z przed kilku minut. Dopiero teraz zrozumiał, dlaczego tam się tak zachował. Sam teraz miał ochotę to zrobić, opić się i zapomnieć. Ale przecież w ten sposób tylko raniłby innych, ciągle. Może lepszym pomysłem było dołączenie do ukochanej? Zaprzeczał temu, ciągle nie wierzył, że ją kocha, ale teraz to zrozumiał. Nie może bez niej żyć. Chce być z nią, gdziekolwiek jest.

Opadł na kolana, a po jego policzkach zaczęły ciec łzy.

Hej! Podobał się rozdział? A ja mam do was kilka pytań.

1. O co w końcu chodzi z tym Arturem?

2. Mikołaj da radę żyć bez Oli? A może spełni swe myśli?

3. Jak oceniacie zachowanie komendanta? Przesadził z tym BMW, czy może jest to zrozumiałe?

Liczę na wasze opinie :D

Przy okazji, postanowiłam, że nie będę was męczyć tak długo. Zwłaszcza, że kolejny rozdział już napisany (bo ten podzieliłam na dwa). A więc kolejny rozdział w piątek.

Pozdrawiam

Nadia