21. Chcę jej pomóc...

Gabinet Komendanta 11:37

- Jak to - porwana? - Spytał zdenerwowany Wysocki, dopiero niedawno doszła do niego ta informacja. Wcześniej myślał, że skoro nie przyszła, to musiała mieć jakiś powód. Ostatnio w jej życiu wiele się działo, dlatego nie był aż tak zły, że go nie poinformowała. A wiadomość, że została porwana zszokowała go.

- Niejaki Artur Kłos to zgłosił - odpowiedziała Monika. Widziała zdenerwowanie swojego szefa, dlatego próbowała mówić najspokojniej, jak potrafi. - Posiadamy aż nagranie przestępstwa - Niestety to tylko pogorszyło sprawę.

- Aż? Przecież to nie oznacza powodzenia! Przecież wiesz sama, jaka jest trudność z porwaniami. Nie macie nic więcej?

- Mamy również rysopis przestępców, numery blach, jest szansa na powodzenie - próbowała jakoś uspokoić komendanta, ale bała się jego reakcji coraz bardziej. Szacunek do tej osoby na przemian malał i wzrastał, teraz malał. Wiedziała, że może się bać o córkę, ale jego podejście było nieprofesjonalne. Całe szczęście Wojciech zrozumiał swój błąd. Zdjął okulary i przetarł oczy, próbując opanować nerwy.

- Przepraszam, nie powinienem - powiedział zakładając okulary z powrotem na nos. - A teraz wracaj do pracy, odmaszerować!

- Tak jest! - powiedziała i wyszła z pomieszczenie, a szacunek do inspektora wrócił do normy.

Wysocki podszedł do okna, uchylając je. Nie umiał pojąć, dlaczego kolejny raz jego córka jest w niebezpieczeństwie. Znowu nie ma z nią kontaktu, tylko teraz było gorzej. Wcześniej żył nadzieją, że nic się jej nie stało i, że uciekła przed mordercami. Teraz nie mógł w to uwierzyć, fakty mówią, że została porwana i jest zdana na łaskę bezwzględnych przestępców. Tylko dlaczego akurat ona? Dlaczego nie on? Bardzo chciałby, żeby to on był na miejscu córki. Prawdą było, że ostatnio odsuwali się od siebie, ale nie zmieniało to faktu, iż kochał ją i że nie chciał jej stracić. A teraz było możliwe, że już nigdy nie zobaczy jej i nie zaprosi do domu na obiad. Nie porozmawia z nią tak jak dawniej, nie będzie mógł jej nigdy więcej spotkać. Straci swój skarb i nie będzie mógł go odzyskać. W jednej chwili smutek ogarnął jego ciało, a nogi odmawiały posłuszeństwa. Usiadł na krześle i złapał się za klatkę piersiową, czując jak serce zaczęło nieznośnie bić. Każdy jego skurcz odczuwał mocniej, niż powinen. Chciał powrócić do stanu normalności, więc rozluźnił wszystkie mięśnie, rozkładając się przy okazji na krześle, zwolnił swój oddech tylko po to, żeby po chwili powrócić do pozycji stojącej. Nie umiał siedzieć na miejscu.

Mikołaj usiadł i schował głowę w dłoniach. Na jego twarzy malował się smutek i przerażenie połączyne z bezsilnością, dlatego chciał to ukryć. Przez jego ciało przeszedł kolejny dreszcz, który próbował za wszelką cenę przezwyciężyć, co przychodziło mu z trudem. Chciał się tego pozbyć, wyjść, wyżyć się na czymś, pobiegać, zrobić cokolwiek, ale nie mógł. Gdyby wyszedł to tak, jakby nie pomogał znaleźć Aleksandry, jakby odsunął się od niej w momencie, w której najbardziej go potrzebuje. Dlatego postanowił wziąć się w garść i przekonać komendanta, żeby mógł pojechać z patrolem 06. Ze swojej wiedzy o inspektorze mógł przypuszczać, że zwolni ten patrol z innych obowiązków służbowych i przydzieli ich tylko do tego porwania. Miał również nadzieję, że przekona go fakt, iż Ola zobaczy znajomą twarz, spotka przyjaciela po tak traumatycznych przeżyciach. Nie chodziło mu o przypodobanie się mu, ani nie chodziło też w całości o korzyści płynącej dla niej. Chciał po prostu jej pomóc i upewnić się, że już jej nic nie będzie grozić. Ruszył do jego gabinetu. Zapukał a po ledwie słyszalnym "proszę" wszedł do środka. Wojciech stał niedaleko okna, jego okulary leżały na biurku.

- Witam komendancie - przywitał się, a w jego oczach dojrzał obojętność.

- Czołem, aspirancie Białach.

- Chyba pan wie o porwaniu Oli? - spytał, a na twarzy swojego rozmówcy pojawił się grymas niezadowolenia połączonego ze smutkiem. Smutkiem tak głębokim, że nie widać dna. - Chciałem się spytać, czy mógłbym dziś zostać przydzielony do patrolu 06, jako trzeci policjant.

- Nie wolałbyś zostać na komendzie?

- Szefie, chciałbym się jakoś przyczynić do rozwiązania tej sprawy, poza tym jak ją dzisiaj odbijemy, to będzie się lepiej czuła, gdy zobaczy znajomą twarz.

- Skąd wiesz, że ją dzisiaj uratują? - wykrzyknął zdenerwowany

- Nie wiem, ale mam nadzieję, bo tylko ona mi pozostała - odpowiedział przyciszonym głosem, każde słowo wypowiadał powoli i z widocznym smutkiem - Musimy mieć nadzieję - potwierdził swoje słowa, mówiąc to wyraźniej, z większą pewnością, jednak z takim samym smutkiem.

- Musimy - mówił cicho Wysocki, przecierając swoją twarz. - Niech Ci będzie, możesz jechać. Każe dyżurnemu Ciebie dodać do składu.

- Dziękuję - powiedział szczęśliwy, jednak po kilku sekundach radość uleciała. Nie umiał być teraz uśmiechnięty, jego przyjaciółka jest w niebezpieczeństwie.

- Aspirancie, jeśli BSW przyczepi się przez to do nas, to ty będziesz za to odpowiadał - ton jego głosu był srogi.

- Tak jest! - stanął na baczność, a po chwili jego przełożony pokazał ruchem rąk, że może odejść. Odwrócił się na pięcie i od razu udał się do pokoju, w którym był jego nowy patrol.

- Nie ma mowy, jeśli to zrobisz, możesz nie wracać - Kownacka kłóciła się przez telefon, a Zapała przyglądał się temu zaskoczony. Po chwili dołączył do niego Białach, przyglądając się nerwowym gestykulacjom rąk kobiety, jakby chciała go przekonać do swoich racji, jakby stał obok. - Uważasz, że nie jestem do tego zdolna? ... Uwierz mi, jestem! - wykrzyknęła do słuchawki - ... Kocham cię, ale to nic nie zmienia. ... Pomyślałeś o Franku!? Co będzie przeżywał? ... Co!? Ja mam swoje wartości, których się trzymam, a to co mówisz, wykracza daleko poza nie! ... STÓJ! Przestań mówić! Dla mnie pieniądze to nie wszystko! ... Nie zamierzam dążyć po trupach do celów. ... Są ważniejsze rzeczy! ... Dobra, przemyśl to! Cześć! - Rozłączyła się i spojrzała na gapiów. Zdezorientowany Krzysztof spytał:

- Artur?

- Nie ku*wa, kochanek! Oczywście że to ten idiota! - oparła się rękami o o stół, próbując opanować emocje. Grzywka opadła na jej twarz, zasłaniając przy okazji oczy pełne przeźroczystej cieczy. Zamknęła oczy, przez co pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. Wytarła ją pośpiesznie, wzięła parę głębokich oddechów i wróciła swym wzrokiem na policjantów - Ale to nie jest temat na dziś, a ja nawet nie mam ochoty się zwierzać nikomu - powiedziała, żeby odczepili się i zapięła sobie pasek z bronią - Musimy iść - złapała w biegu kamizelkę i wybiegła przed mężczyznami, którzy nie umieli dorówanać jej ani w ułamku, była za szybka. Po minucie byli w radiowozie i przystąpili do patrolowania ulic.

Na dzisiaj tylko tyle, reszta w następnym rozdziale. Miało być więcej, ale uznałam, że tyle będzie lepiej i będzie mniej tego trzymania w napięciu. A chyba tego chcecie.

Jak myślicie:

1. Czy znajdą Olę całą i zdrową?

2. Czy Mikołaj wyzna jej miłość?

3. O czym kłóciła się Monika z Arturem?

Jeśli chcecie, odpowiadajcie na te pytania, będzie mi miło poznać waszą opinię. Po to je tu wstawiłam :)

Dziękuję za przeczytanie, pozdrawiam wszystkich czytelników

Nadia