20. Przesłuchanie Artura

- Monika nie możesz szybciej? - powiedział Mikołaj przez zaciśnięte zęby.

- Jadę jak najszybciej się da - odpowiedziała policjantka, jak oaza spokoju, jednak w głębi duszy mocno zaniepokoiło ją zniknięcie koleżanki. Nie znała jej dobrze, dlatego ta sprawa nie dotknęła ją tak samo jak pozostałych samców w radiowozie.

- Ale mogłabyś jechać troszeczkę szybciej? - dodał Krzysiek, a ona odpowiedziała mu tylko wzrokiem "Ty też?". Dodała jednak trochę gazu, jechali w końcu na sygnale.

Krzysztof był po równi zaskoczony i przestraszony. Znał policjantkę nie tylko z opowieści, tak jak Kownacka, jeździł z nią kiedyś, bardzo krótko, ale zdążył ją poznać. Do tego odwiedził ją wtedy, ponieważ czuł, że tak trzeba. Nie mógł być obojętny na czyjeś cierpienie, odznaczał się wysoką empatią; często ta cecha gubiła go w pracy. Poszkodowani to nierzadko sprawcy, a on nie chciał tego zakładać, ponieważ wierzył w ich niewinność. Jednocześnie jest to dobra cecha w pracy, gdyż wczuwając się w czyjąś sytuację łatwiej jest zdobyć jego zaufanie. W sytuacji z Olą odwiedził ją, gdyż była ranna, a on był dowódcą ich patrolu. Mogło tym kierować też poczucie winy, lecz nawet on sam wiedział, że to nie on był przyczyną problemów. Teraz bał się o życie kobiety, widział, jaka jest w środku delikatna, a zgłaszający powiedział, że zrobili to brutalnie. Nie wiedział też wcześniej o jej problemach, Szymon to nie była błahostka, dobrze że go nie ukrywała. Ze zdobytych informacji od dyżurnego wnioskował, że mężczyzna zrobił to w akcie zemsty, tylko jakiej? Tego Jacek mu nie powiedział. Mógł się tylko domyślać, więc to robił. Najbardziej prawdopodobne były dwie opcje: pierwsza to zemsta za brak pomocy, Szymon Napierski był nie raz karany za bójki, jednak Ola nie była tego świadoma; druga to zemsta za odrzucenie. Była jeszcze możliwość, że to Wysocka zaczęła kłótnie, jednak nie wierzył w to, było to wysoce nieprawdopodobne. Znowu odezwała się w nim empatia, jednak tym razem czuł całym sobą, że to nie może być ten powód. Ona nie byłaby do tego zdolna. Przynajmniej ta Aleksandra, którą znał.

- Mikołaj - aspirant coś odburknął, więc kontynuował - to ty byłeś na miejscu tego pobicia? - mężczyzna zastanawiał się chwilę, patrząc na niego, a potem schował głowę w dłoniach.

- Tak... - ciężko przychodziło mu do głowy to wspomnienie, jednak wiedział, że musi im powiedzieć. - Dobrze, że jej wtedy nie widzieliście. Słabła z każdą sekundą w oczach, nawet opatrunki nie dawały rady. Rany miała dosłownie wszędzie, cud, że ten gnój nie zrobił jej nic gorszego.

- Mikołaj! - upomniała go Monika

- Znasz ją lepiej, więc powiedz mi, czy była możliwość, że to ona to wszystko zainicjowała? - Białach widocznie zdenerwował się tym pytaniem, jednak podszedł do tego profesjonalnie. Wziął głęboki oddech i kontynuował swoją wypowiedź.

- Potem, w szpitalu, kiedy opowiadała mi, co się stało, rozpłakała się. Ona naprawdę to przeżywała, nie wierzę, że to ona zaczęła. Mówiła mi, że ten Szymon - zacisnął na chwilę zęby i pobrał znaczną ilość tlenu, żeby po chwili głośno ją wypuścić - zakochał się w niej, a ona nie odwzajemniała jego uczucia. Kochała kogoś innego - ostatnie zdanie wyszeptał ciszej. Patrol spojrzał na siebie znacząco, widząc załamanie aspiranta domyślali się, kto jest ukochanym Oli oraz kto kocha tą kobietę.

- Weź jej powiedz - Odezwała się blondynka, a mężczyzna spojrzał na nich pytająco.

- Przecież widzimy, że ją kochasz - dopowiedział Krzysiek.

- Dobra, koniec! To nie czas na to - widząc jego zdenerwowanie, nie powiedzieli nic więcej. Mikołaj nie sądził, że aż tak to widać. Znajomi, a prędzej obce mu osoby mówią mu, żeby jej powiedział. Nawet sny go do tego zachęcają! Po chwili zdał sobie sprawę z absurdalności tego: wszystko mu mówi, żeby jej to powiedział, a on zachowuje się jak tchórz. A przecież nim nie jest, nieraz dostał pochwałę, że zachował się bardzo odważnie podczas służby. Ale to nie to samo, jak okazywanie uczuć. Nigdy nie czuł takiej potrzeby, jednak teraz coś go rozsadzało od środka, żeby to z siebie wydusić. Pierwszy raz czuł coś takiego, kiedy widział Olę w jego brzuchu latały motylki, a serce przyśpieszało swe bicie kilkukrotnie. Przy niej mógł zrobić wszystko, tylko po to, żeby wywołać na jej twarzy uśmiech. Ludzie przypisują te objawy pod miłość, ale co jeśli to tylko przyjaźń? Bał się tego, że powie jej, co czuje, będą razem, a on przestanie to czuć. Ale przecież to nie możliwe, coś tak silnego nie może z dnia na dzień wygasnąć. To nie tylko przyjaźń, przecież nie bałby się tak o jej życie. Ale dlaczego akurat ona? Dlaczego ona ma w życiu tak pod górę? Wygląda to tak, jakby wszystkie nieszczęścia spadły na nią, a on nie potrafił nic zrobić. Przecież mógł jej się przeciwstawić i jej pomóc.

- Do jasnej cholery, Mikołaj, co ty zrobiłeś - szepnął sam do siebie, jeszcze ciszej dodając - a raczej czego nie zrobiłeś

- Mikołaj, to nie twoja wina - powiedział Krzysztof.

- Właśnie, nie zadręczaj się, już jesteśmy.

Aspirant rozejrzał się. Rzeczywiście, byli już na miejscu. Wysiadł jako pierwszy i podszedł do jakiegoś mężczyzny. Był blondynem o niebieskich oczach, o jasnej cerze, na jego ciele spoczywało ciemne ubranie, ubrudzone ziemią. Na jego twarzy gościło przerażenie, a jego ręce się trzęsły. Policjant podszedł do niego, chwilę czekając na współpracowników.

- Sierżant sztabowa Monika Kownacka, starszy posterunkowy Krzysztof Zapała, aspirant Mikołaj Białach.

- Artur Kłos, dzień dobry.

- Co się stało z Olą? - spytał Mikołaj, niecierpliwiąc się powoli. Dostał za to z łokcia.

- Widziałem, jak dwoje przestępców wciąga panią Aleksandrę do samochodu, takiego czarnego, BMW chyba.

- Ale skąd pan wie, jak ona się nazywa?

- Nagrywałem, jak ją straszę i wtedy... - policjanci mu przerwali

- Nagrywał pan? - powiedzieli chórem. Nie zwrócili uwagi na drugą część wypowiedzi.

- Tak - wyjął telefon z kieszeni i otworzył na odpowiednim nagraniu.

- Musimy to wziąć jako dowód w sprawie - powiedziała Monika przyglądając się filmikowi. Aspiranta coś ściskało w sercu, widząca przerażenie ukochanej, z jej oczu leciały łzy. Z żalem patrzył na malutki ekran, próbując wychwycić jakieś szczegóły, niestety nieskutecznie.

- Spójrzcie tutaj - Krzysztof przewinął i zatrzymał film. - Widzicie?

- Ale co? - spytał zdezorientowany.

- No, ten przestępca, który głównie się przygląda, on ma posturę kobiety.

- Rzeczywiście! Tutaj jej nawet włosy wystają, chyba szatynka - Mikołaj przybliżył się.

- Ja ją skądś znam... Tylko nie mam pojęcia skąd...

- Dobra jedziemy na komendę z panem, musimy pana Artura przesłuchać - Kownacka zwróciła się do świadka. Poszła w stronę radiowozu uśmiechając się, myślała o swoim mężu. Pewnie teraz siedział w pracy, stercząc nad tonami papieru, wiedziała, jak lubi narzekać, dlatego zastanawiała się, czy mają go już chociaż troszkę dość. Tak jak ona czasami jego, mimo to bardzo go kocha. Ich miłość przeżywała kryzysy, ale teraz było wspaniale, dlatego cieszyła się, że to przytrzymali.

Mikołaj był wyraźnie niezadowolony, że musi siedzieć na komendzie, a nie może szukać Oli. Musiał to jednak wytrzymać.

11:32

Ola siedziała związana na podłodze, opierając się o ścianę. Była przerażona, znajdowała się w pustej hali, a z daleko słyszała rozmazane dźwięki. Były to dwa głosy: męski i damski. Krzyczeli na siebie, a ona zrozumiała tylko tyle, że chodzi o nią. Po chwili zobaczyła, jak podchodzą do niej dwie istoty. Na początku nie umiała rozpoznać jego towarzyszki, jednak teraz nie miała kominiarki. Miała gładką cerę, ciemne włosy i niebieskie oczy, który pałały nienawiścią. Krystyna niosła coś w ręku.

- Dlaczego wy mi to robicie?

- Nie wiesz? Zraniłaś nas oboje, a teraz za to zapłacisz - podeszła do policjantki wstrzyknęła jej coś pod skórę, sprawiając, że przed jej oczami pojawiały się różnokolorowe plamy, a jej ciało odmawiało posłuszeństwa. Osunęła się na podłogę.

Zapraszam na mojego fanpage: Ola i Mikołaj - Nadia

W najbliższych dniach moja obecność na tym, oraz na innych blogach będzie niższa, gdyż jestem na wakacjach

Pozdrawiam serdecznie

Nadia